Φωνές

Αλλά κι επειδή οι θύτες ήταν καταγεγραμμένοι στο συλλογικό φαντασιακό ως πρόσωπα υπεράνω υποψίας. Η μητέρα, ο «ευυπόληπτος πολίτης», ο ιερέας που ενσάρκωνε στα μάτια της κοινής γνώμης τη χριστιανική διδασκαλία. Μοιάζουν, δηλαδή, γιατί τελικά κατέληξαν να κλονίσουν την πίστη πολλών απ’ όσους τις παρακολούθησαν σαν τηλεθεατές ή αναγνώστες στον αρχετυπικό διαχωρισμό μεταξύ καλού και κακού. Οσο, βέβαια, ο προβολέας της δημοσιότητας δυναμώνει, τόσο θαμπώνει το πορτρέτο της μάνας, του ποιμένα ή του οικογενειάρχη από ον ή οφ δε ρέκορντ μαρτυρίες. Στα κοινωνικά δράματα που παίχτηκαν και παίζονται στους δέκτες μας μόλις κάποιος ή κάποια κατήγγειλε, βρέθηκαν αμέσως αρκετοί ακόμη για να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα του. Υπήρχαν, για να το πούμε αλλιώς, πολύ πριν αρθρωθεί η πρώτη καταγγελία άνθρωποι που είτε γνώριζαν από προσωπική εμπειρία, είτε είχαν αντιληφθεί από διηγήσεις την αθέατη στους πολλούς σκοτεινή πλευρά των δραστών. Κι όμως, σιώπησαν – ορισμένοι ενδεχομένως σκεπτόμενοι ότι δύσκολα θα γίνουν πιστευτοί. Γι’ αυτό πολιτεία και πολίτες χρειάζεται να μάθουν ακούν φωνές σαν τις δικές τους. Για να τους ενθαρρύνουν έμπρακτα να μιλήσουν, όχι στη θεωρία.