Βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη αποτελεσματικής εξωτερικής πολιτικής είναι μια χώρα «να γνωρίζει τι θέλει» και όχι μόνον «τι δεν θέλει». Η Ελλάδα εξακολουθεί δυστυχώς να γνωρίζει μόνον «τι δεν θέλει» όσον αφορά στο περιεχόμενο της πολιτικής της στάσης απέναντι στις εξελίξεις στη γειτονική Λιβύη. Πράγματι, απέναντι στο εξαιρετικά ρευστό, εάν όχι χαοτικό, πολιτικό περιβάλλον της Λιβύης η ελληνική εξωτερική πολιτική αναπτύχθηκε «εξ ανάγκης» και συνεχίζει να αναπτύσσεται με «μονοθεματική» στόχευση τον περιορισμό ή την ακύρωση των τετελεσμένων που δημιούργησε η παράνομη συμπεριφορά της Τουρκίας. αρχικά το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο στρατιωτικής συνεργασίας και η συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ τον Νοέμβριο 2019 και πιο πρόσφατα, τον περασμένο Οκτώβριο, το Μνημόνιο για τη διενέργεια εξόρυξης στην παράνομα οριοθετημένη ΑΟΖ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή