Γιώργος Κουτλής

Στα ρωσικά υπάρχει άλλη λέξη για το όνειρο που βλέπει κάποιος όταν κοιμάται – сон – κι άλλη λέξη για τα όνειρα που κάνουμε στον ξύπνιο μας για το μέλλον μας – мечта. Παράξενο που στα ελληνικά έχουμε μια λέξη και για τα δύο… Σκέφτομαι ότι περνάμε ατελείωτες ώρες είτε βλέποντας όνειρα είτε κάνοντας όνειρα. Εγώ έχω καλύτερη σχέση με τα όνειρα του ξύπνιου. Αυτά που κάνεις με τη φαντασία σου και σπρώχνεις όλη τη ζωή σου προς αυτά. Τα άλλα όνειρα που κάνεις με το υποσυνείδητό σου δεν τα ξέρω τόσο καλά. Μικρός τα θυμόμουν όλα κι έχω την αίσθηση ότι έβλεπα πολλά. Τώρα πια νιώθω σαν να μη βλέπω κανένα. Θυμάμαι να τα θυμάμαι για λίγα δευτερόλεπτα τη στιγμή που ξυπνάω και μετά κάπου μου ξεγλιστράνε. Σκέφτομαι ότι τα όνειρα του ξύπνιου έρχονται με ταχύτητα με το που ξυπνήσει το λογικό και δεν αφήνουν χώρο για εκείνα τα άλλα όνειρα του ύπνου, τα πιο μυστηριακά. Βασικά, αυτό που έρχεται με ταχύτητα είναι μάλλον το ενήλικο άγχος… Κοιμάμαι εύκολα και ήρεμος και ξυπνάω επίσης εύκολα, αλλά δυστυχώς όχι ήρεμος. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ σκέφτομαι ότι για τις επόμενες ώρες ο χρόνος «μού ανήκει», μπορώ να ηρεμήσω και να αφεθώ στα γούστα του υποσυνείδητού μου. Πλέον σπάνια έχω και εφιάλτες. Από τα όνειρα των παιδικών μου ύπνων θυμάμαι μόνο τους εφιάλτες. Βασικά θυμάμαι την αίσθηση του «μη αναστρέψιμου»: να έχει συμβεί κάτι ή να έχω κάνει κάτι και να έχω μπλέξει σε μια κατάσταση που πλέον δεν μπορεί να γυρίσει η ζωή μου πίσω στην προηγούμενη ηρεμία της. Την απώλεια κάποιου κοντινού προσώπου ή την τέλεση κάποιου εγκλήματος χωρίς κανέναν λόγο, απλά και μόνο μάλλον για να νιώσω αυτή την εφιαλτική κατάσταση του κυνηγημένου, του ανθρώπου που η ζωή του πλέον δεν θα μοιάζει σε τίποτα με την προηγούμενη ζωή του. Μου έχει μείνει κουσούρι μάλλον και στη ζωή μου και στα πιο απλά πράγματα, π.χ. πριν φύγω από το σπίτι ελέγχω πρίζες, μάτια, θερμοσίφωνο κάμποσες φορές μην τυχόν και πάρει φωτιά το σπίτι. Μετά δεν θα γυρίζει πίσω όπως ήταν. Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που σε γενικές γραμμές η ζωή μου είναι όπως την έχω ονειρευτεί και ο φόβος ότι δεν θα είναι πια, ότι θα κάνω κάποια βλακεία και θα τα καταστρέψω όλα, μάλλον είναι κάπου βαθιά καρφωμένος στο υποσυνείδητό μου…