Ντιμπέιτ

Τα κυριλέ στάδια, το νέο αεροδρόμιο, οι τρεις πρώτες γραμμές Μετρό στην Ντόχα, τα λαμπερά εμπορικά κέντρα και τα πεντάστερα ξενοδοχεία μαζί με την κατάργηση της «καφάλα» και τη νομοθέτηση του κατώτατου μισθού των 264 ευρώ λανσάρονται από μερικούς Δυτικούς σαν πειστήρια του εκσυγχρονισμού στα πρότυπα των φιλελεύθερων αξιών. Οπότε κάποιοι υπερασπίζονται ευθέως τον καταριανό μεταρρυθμιστικό οίστρο ως παράδειγμα προς μίμηση στην περιοχή του Κόλπου. Κι άλλοι, όπως ο Μακρόν, συμβουλεύουν κάπως πιο διπλωματικά κατά της πολιτικοποίησης των σπορ. Βέβαια, οι γνώστες της εκεί καθημερινότητας δεν σταματούν να υπενθυμίζουν ότι η κατάσχεση των διαβατηρίων των ξένων εργατών είναι συστηματική. Ή πως δεν υπάρχουν συνδικαλιστικές οργανώσεις. Ούτε πρόσβαση στη Δικαιοσύνη και το σύστημα υγείας. Το αποτέλεσμα είναι να φουντώνει ξανά ένα ντιμπέιτ που έχει γίνει πολλές φορές σε ακαδημαϊκά αμφιθέατρα, φόρα και πολιτικά συστήματα. Οι Ευρωπαίοι αναρωτιούνται αν εξάγεται ή όχι η δημοκρατία στα αυταρχικά καθεστώτα. Βέβαια, ακόμη δεν έχουν καταλήξει σε μια σταθερή γνώμη στο άλλο, εκείνο που προκάλεσε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία: κάνεις μαζί τους μπίζνες ή τις κόβεις τελείως για χάρη των δημοκρατικών αρχών σου;