Στεφάνι

Πηγαίνεις στην κηδεία του φίλου απολαμβάνοντας, ενδόμυχα και ενοχικά, την πολυτέλεια του να είσαι ακόμα στον κόσμο. Η οικογένεια ζήτησε να μην κατατεθούν στεφάνια, αλλά να γίνουν δωρεές στην «Κιβωτό». Στην είσοδο του ναού έχει στηθεί τραπεζάκι πάνω στο οποίο βρίσκεται κουτί που θυμίζει κάλπη. Υπάρχουν φάκελοι τοποθετημένοι εν σειρά, ένα διαγραμμισμένο χαρτί όπου αναγράφονται ονόματα δωρητών. Επίσης βλέπουμε κορνίζα με τη φωτογραφία του μακαρίτη δια της οποίας ο ίδιος ο εκλιπών μας καλεί να προσφέρουμε τον οβολό μας προς στήριξη των παιδιών. Και εσύ, πράγματι, βάζεις το χέρι στην τσέπη, τοποθετείς μετρητά στον φάκελο ή τα ρίχνεις απευθείας στο κουτί. Μπορείς να δηλώσεις το όνομά σου για να λάβεις τη σχετική βεβαίωση με το ταχυδρομείο, αλλά δεν το κάνεις. Αισθάνεσαι κάπως καλύτερα. Εκανες μία καλή πράξη στη μνήμη του φίλου, πιστώθηκες μία φιλανθρωπία. Την ίδια στιγμή η σκηνή επαναλαμβάνεται σε δεκάδες εκκλησίες ανά τη χώρα με αξιοσέβαστους, σοβαρούς κυρίους, να στέκονται πίσω από το κυτίο δωρεών. Είναι ένας ακαταμάχητος συνδυασμός. Αισθάνεσαι ότι βοηθάς παιδιά και ταυτοχρόνως, πριν μπεις στον ναό, κάνεις και κάτι για να σώσεις την ψυχή σου. Κανένας δεν γνωρίζει τι τζίρο έκανε εκείνη τη μέρα η οργάνωση. Τα μετρητά συγκεντρώθηκαν και κατέληξαν σε ένα κέντρο διαχείρισης εσόδων. Προήλθαν από αγνές προθέσεις, αλλά είναι πιο μαύρα και από το ράσο του πατέρα Αντωνίου. Μπορεί να έγιναν κουβέρτες, ίσως πάλι να αγόρασαν σατέν σεντόνια ή κανένα αεροπορικό εισιτήριο. Ελεγχος δεν υπάρχει. Δεν γίνεται να υπάρξει.