Αδιέξοδο

Στην ανταπόκρισή της από την Κωνσταντινούπολη η παρουσιάστρια-ρεπόρτερ ενός τηλεοπτικού καναλιού ακούστηκε να λέει με έναν εξαιρετικό υπογραμμισμένο, βαρύγδουπο τόνο πως «ο Ερντογάν δεν μπορεί να χωνέψει (ακριβώς: “να χωνέψει”) την απόφαση της Αμερικής να μην πουλήσει στην Τουρκία τα F-16». Αν η μοναδική ζημιογόνος επίπτωση για το κοινό που την άκουγε θα ήταν να χρησιμοποιήσει για τον τούρκο πρόεδρο τη λέξη «ξύδι» – όσο και αν μια ανάλογη αντίδραση αποδεικνύει μια παντελή έλλειψη ουσιαστικής πολιτικοποίησης – και πάλι το κακό θα ήταν μικρό. Μια χρήση όμως των λέξεων, όπως αυτή με το ρήμα «χωνέψει» για τον τούρκο πρόεδρο, κάνει ώστε να μπορεί να φαντάζεται ο καθένας πως και ακόμη αν δεν είναι ομοτράπεζος ενός πολιτικού προσώπου μιας τόσο τρομακτικής εξουσίας, οπωσδήποτε το πρόσωπο αυτό είναι «του χεριού του». Οταν μια λέξη, όπως το ρήμα «χωνέψει», τη χρησιμοποιείς προκειμένου να συνεννοηθείς για κάτι που σας αφορά με έναν οικείο σου, με τον γείτονά σου, ή με τα ξαδέρφια σου, γίνεται απαγορευτική για ένα πρόσωπο που καθώς αποκλείεται να αποκτήσεις την παραμικρή σχέση μαζί του, αδυνατείς να γνωρίζεις τι ακριβώς σκέφτεται. Εστω και αν η δημοσιογραφία, έντυπη και τηλεοπτική, φαίνεται να μπορεί να πληροφορεί ακόμη και για τις πιο μύχιες σκέψεις του, πιστεύει κανείς πως οι σκέψεις αυτές είναι ίδιες ή παρόμοιες με όσες ανταλλάσσει με τη γυναίκα του στο σπίτι ή με έναν πολιτικό ακόμα και αντίπαλης χώρας που έρχεται σε επαφή μαζί του;