Απροστάτευτα παιδιά

Συγκλονισμένη η κοινωνία μετά τις τελευταίες καταγγελίες για την Κιβωτό του Κόσμου, αδυνατεί να πιστέψει ότι κατέρρευσε, μαζί με την εμπιστοσύνη της σε δομές και ανθρώπους «υπεράνω πάσης υποψίας», το αφήγημα του «θαύματος της ανιδιοτελούς προσφοράς και αγάπης για τα απροστάτευτα παιδιά», όπως η ίδια η ΜΚΟ το προέβαλλε. Και όπως γίνεται συνήθως στην Ελλάδα σε τέτοιες περιπτώσεις, η διερεύνηση της υπόθεσης από τη Δικαιοσύνη συνοδεύεται από διαρροές στον Τύπο των καταθέσεων θυμάτων και μαρτύρων, τη βουλιμική κατανάλωση αναπαραστάσεων της τραυματισμένης ζωής τους, την εικονοποίηση του άγους από τα εγκλήματα που φέρεται ότι τελέστηκαν. Ωστόσο, πίσω από αυτή τη σκληρή πραγματικότητα αποκαλύπτεται ταυτόχρονα ένα αδύναμο και ελλειμματικό εθνικό προνοιακό σύστημα, το οποίο, τελικά, άφησε αυτά τα παιδιά σε κίνδυνο, απροστάτευτα. Ως άλλες μωρές παρθένες, πολλοί, περισσότερο ή λιγότερο υπεύθυνοι, εμφανίζονται απροετοίμαστοι να δώσουν πειστικές απαντήσεις για το πώς μπορεί να έχουν συμβεί όλα αυτά, μακριά από κάθε έλεγχο. Κι όμως, αυτό που πρέπει να μας συγκλονίζει, πέρα από τις αποκαλύψεις, είναι η ίδια η αλήθεια που επιμελώς δεν θέλουμε ως κράτος και κοινωνία να αντικρίσουμε μέχρι σήμερα, δηλαδή μια μακρά συσσώρευση συνεπειών του ελλιπούς πολιτικού σχεδιασμού για την προστασία του παιδιού. Η κρίση της παιδικής προστασίας είναι βαθιά πολιτική.