Ιστορίες για Ντίκενς

Με  όλο το σέβας, κυρία Μιχαηλίδου, αλλά σοβαρά τώρα; Από πού θα αναδυθούν τα τριακόσια τόσα κατάλληλα ζευγάρια που θα σπεύσουν να γίνουν «Ανάδοχες οικογένειες» για τα ταλαίπωρα παιδιά της Κιβωτού; Απ’ όπου και να το πιάσω σκαλώνω πάντα στο ίδιο ερώτημα. Ποιοι κάνουν παιδιά σ’ αυτή τη χώρα; Τα μεσαίας και ανώτερης οικονομικής κλίμακας start-up ζευγάρια αρκούνται στο ένα, το μονογενές, το αεροστεγές, το ΚΝ95, το δύστηνο, που μετά από χιλιάδες γούτσου γούτσου και χάπι μπέρθντεϊ, θα έρθει η ώρα που, έτσι ανάδελφο και μοναχό, θα λυγίσει από τις νευρώσεις της φαμίλιας καθώς και από τις χαμηλές επιδόσεις του στο σκληρό άθλημα της μοιρασιάς που είναι μονόδρομος προς την αγάπη, ίσως δε και τη Δημοκρατία. Τέτοια προνόμια να τα βράσω. Λιγότερο βραστερά όμως κι από τα ρεβίθια είναι, θαρρώ, και ο γρίφος των (πάρα) πολλών τέκνων, από ποιους γονιούς άραγε; Αν το οξύτατο δημογραφικό μας πρόβλημα ήταν απλή υπόθεση καταμέτρησης, τότε θα ‘πρεπε να δοξάζουμε περιπτώσεις γονιών κι όχι τώρα να τους σέρνουμε στα δικαστήρια, άλλον για πολλαπλή δολοφονία των παιδιών του κι άλλον για παραμέληση, σεξουαλική παραβίαση και μαστροπεία. Σταματάω, αλλά, καλού κακού, αφήνω τις μηχανές μου στο ρελαντί, μήπως με κυνηγήσει κανείς. Η εξιδανίκευση, πρώτη και καλύτερη. Αυτή η μεγάλη τροφός της διαστροφής, αυτή είναι που με κυνηγάει.