Η FIFA δεν επέτρεψε στον αρχηγό της Εθνικής Γερμανίας να φορέσει το περιβραχιόνιο με το ουράνιο τόξο και το «One Love» που καταγγέλλει τις διακρίσεις εις βάρος των ΛΟΑΤΚΙ. Και έτσι οι Γερμανοί φωτογραφήθηκαν στη σέντρα με το χέρι στο στόμα, διαμαρτυρόμενοι για τη φίμωση. Μετά έχασαν από την Ιαπωνία και ξαναέβαλαν το χέρι στο στόμα, αλλά για άλλο λόγο. Οι παίκτες του Ιράν δεν τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο της χώρας τους, εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αγριότητες εις βάρος των γυναικών – είναι απορίας άξιο πώς θα γυρίσουν αυτά τα παιδιά στην Τεχεράνη. Και στις δύο περιπτώσεις η σιωπή έγινε κραυγή. Και μας θύμισε με εμφατικό τρόπο ότι οι μεγάλες συγκρούσεις των καιρών μας, εμφύλιες ή διεθνείς, δεν είναι πια για τις ιδέες, αλλά για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επίσης μας θύμισαν ότι αυτή η διάσταση «ηθών» είναι στην πραγματικότητα σύγκρουση πολιτισμών. Ζούμε όλοι στον ίδιο κόσμο, αλλά δεν ζούμε όλοι στον ίδιο αιώνα. Αλλά πού θα πάει; Θα νικήσουμε.