Η λατρεία της υποκριτικής τέχνης

Εγινε πολύς λόγος για τη συμβολική διαμαρτυρία των γερμανών παικτών που κλείνοντας θεατρικά το στόμα τους με τα χέρια τους διαμαρτυρήθηκαν με συμβολικό τρόπο για την απόφαση της FIFA να τιμωρηθεί όποιος αρχηγός ομάδας θα φορούσε το περίφημο περιβραχιόνιο με το ουράνιο τόξο. Ωστόσο αναρωτιέμαι κάτι απλό: ήξεραν ή δεν ήξεραν οι γερμανοί ποδοσφαιριστές ότι στο Κατάρ απαγορεύεται η έκφραση αλληλεγγύης στα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας; Αν δεν το γνώριζαν, απορώ πού ζουν. Αν το γνώριζαν και το βρίσκουν εξωφρενικό (όπως η συντριπτική πλειοψηφία όσων κατοικούν σε φιλελεύθερες δυτικές δημοκρατίες…), τότε κακώς δέχτηκαν να πάνε εκεί να παίξουν. Από τη στιγμή που πήγαν, αυτού του τύπου οι διαμαρτυρίες είναι μάλλον υποκριτικές πράξεις. Ο Βέλγος Εντέν Αζάρ, που είπε ότι οι παίκτες πήγαν στο Κατάρ για να παίξουν ποδόσφαιρο κι όχι για να κάνουν πολιτικά κηρύγματα, ίσως κι αυτός υπερβάλλει. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι ποδοσφαιριστές αγαπούν την τέχνη της υποκριτικής. Οπως και ο υπόλοιπος κόσμος που είδε στην πράξη των Γερμανών ένα είδος αντίστασης στις οδηγίες της FIFA κ.τ.λ. Της FIFA, από την οποία, παρεμπιπτόντως, η γερμανική ομοσπονδία θα πάρει του κόσμου τα χρήματα…