Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, η συζήτηση για αποϊδρυματοποίηση γίνεται τουλάχιστον από το 1985. Από τότε, έχω εργαστεί σε ιδρύματα κάθε είδους, από το ΠΙΚΠΑ της Λέρου (επί 3½ χρόνια) μέχρι το ΓΝΠ «Η Αγία Σοφία» (επί 25 τουλάχιστον χρόνια). Η εμπειρία μου είναι πως παντού μπορεί να υπάρχουν χαρακτηριστικά ιδρυματικής φροντίδας και νοοτροπίας. Η αντιμετώπιση των ανθρώπων σαν να είναι αγέλη, η αποπροσωποποίησή τους, η αποστασιοποίηση του προσωπικού απ’ αυτούς, η ακαμψία της καθημερινής τους ρουτίνας (προσαρμοσμένης στις ανάγκες μάλλον του ιδρύματος παρά των φροντιζόμενων) είναι μερικά απ’ αυτά. Ιδρυματικές νοοτροπίες, όμως, μπορεί να υπάρχουν και σε οποιαδήποτε δομή (νοσοκομειακή ή μη) πρόνοιας ή υγείας, με την επαγγελματική εξουθένωση του προσωπικού να παίζει σημαντικό ρόλο. Τα ακόμα χειρότερα, δηλαδή η παραμέληση και η κακοποίηση, συμβαίνουν αργά ή γρήγορα, ακόμα και στα καλύτερα ιδρύματα (όπως και στις καλύτερες οικογένειες).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή