Είδα το πρόσωπό της στην τηλεόραση. Ενα νέο, όμορφο, πολύ όμορφο κορίτσι, με αυτή την αδιαπραγμάτευτη ομορφιά των είκοσι χρόνων που δεν έχει ανάγκη από καμιά επιτήδευση – ούτε καν τα τρικ του Ινσταγκραμ. Μηχανικά την άκουγα, με κάποια άλλη δουλειά ήμουν απασχολημένη εκείνη τη στιγμή. Αλλά ο λόγος της με κέρδισε, παράτησα ό,τι έκανα, κάθισα στην άκρη του καναπέ σε αυτή τη χαρακτηριστική στάση που παίρνουμε όταν αυτό που ακούμε δεν απασχολεί μόνο τη σκέψη μας αλλά εγκαθίσταται σε όλο το σώμα σου. Και κάπως έτσι, σε μια αμήχανη στάση και με μία ακόμη πιο αμήχανη σκέψη, έμαθα την ιστορία της Ευγενίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή