Πριν από έναν αιώνα και κάτι σε αυτόν τον τόπο σφαζόμασταν για τη γλώσσα. Εναν αιώνα και κάτι σήμερα κανείς δεν νοιάζεται για τη γλώσσα. Η μικρή ιστορία αναφέρει πως, όταν στις αρχές του περασμένου αιώνα διορίστηκε ο Κωστής Παλαμάς γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο τότε πρύτανης, μαθηματικός, στην ορκωμοσία του τού είπε: «Και τώρα, κύριε Παλαμά, που αξιωθήκατε να γίνετε υπάλληλος, και μάλιστα στο Αθήνησι, ελπίζω πως θα εγκαταλείψετε την ποίησιν». Εχω τη γνώμη πως, αν ο νέος τότε γραμματέας έγραφε ποίηση στην καθαρεύουσα, δεν θα έκανε την ίδια δήλωση ο πρύτανης του καιρού. Είναι ενδεικτικό, μάλιστα, το γεγονός πως ο Παλαμάς είχε δημοσιεύσει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Τα τραγούδια της πατρίδας μου»! Αρα, εκείνο που απέρριπτε ο μακάριος μαθηματικός καθηγητής ήταν πως η γλώσσα των ποιημάτων του Παλαμά χαρακτηρίζονταν από καθαρή ιθαγένεια, είχαν ταυτότητα γνησιότητας και, βέβαια, εγγύηση ιστορίας, διότι όλες οι πατρίδες, οι τόποι καταγωγής των πατέρων έχουν αυθεντία γνησιότητας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή