Πριν από έναν αιώνα και κάτι σε αυτόν τον τόπο σφαζόμασταν για τη γλώσσα. Εναν αιώνα και κάτι σήμερα κανείς δεν νοιάζεται για τη γλώσσα. Η μικρή ιστορία αναφέρει πως, όταν στις αρχές του περασμένου αιώνα διορίστηκε ο Κωστής Παλαμάς γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο τότε πρύτανης, μαθηματικός, στην ορκωμοσία του τού είπε: «Και τώρα, κύριε Παλαμά, που αξιωθήκατε να γίνετε υπάλληλος, και μάλιστα στο Αθήνησι, ελπίζω πως θα εγκαταλείψετε την ποίησιν». Εχω τη γνώμη πως, αν ο νέος τότε γραμματέας έγραφε ποίηση στην καθαρεύουσα, δεν θα έκανε την ίδια δήλωση ο πρύτανης του καιρού. Είναι ενδεικτικό, μάλιστα, το γεγονός πως ο Παλαμάς είχε δημοσιεύσει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Τα τραγούδια της πατρίδας μου»! Αρα, εκείνο που απέρριπτε ο μακάριος μαθηματικός καθηγητής ήταν πως η γλώσσα των ποιημάτων του Παλαμά χαρακτηρίζονταν από καθαρή ιθαγένεια, είχαν ταυτότητα γνησιότητας και, βέβαια, εγγύηση ιστορίας, διότι όλες οι πατρίδες, οι τόποι καταγωγής των πατέρων έχουν αυθεντία γνησιότητας.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ