Το «περιθώριο» στην Ιστορία

Δύο μεγάλοι και σημαντικοί τίτλοι για την πορνεία και τα ναρκωτικά επαναφέρουν στη βιβλιογραφία το περιθώριο, όπως σκιαγραφείται ήδη από τον 19ο αιώνα και τη σχέση με το νεοελληνικό κράτος, το οποίο άρχισε σχετικά γρήγορα τη συγκρότηση πλαισίου για την αντιμετώπισή τους αλλά και την ιδιότυπη συχνά τοποθέτησή τους στα όρια της «νόμιμης» κοινωνικής ζωής. Και τα δύο βιβλία που παρουσιάζουμε σήμερα, το «Φρικτόν τέμενος της αμαρτίας» (τόμος α’ και β’) και το «Επί της ουσίας – Ιστορία των ναρκωτικών στην Ελλάδα 1875-1950», έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Εξετάζουν ιστορίες περιθωρίου, ιστορίες αφάνειας, ιστορίες ιστορικών υποκειμένων μέσα από την παρουσία τους στη δημόσια σφαίρα. Ενα σχήμα οξύμωρο αλλά τρομερά ενδιαφέρον: πώς παρουσιάζονται στη δημόσια σφαίρα της «κανονικότητας» αυτοί που ζουν στο περιθώριο; Νόμοι, αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων, εφημερίδες που αφορούν εκείνο που στην πραγματικότητα θέλουν όλοι να κρύψουν, το κοινωνικό περιθώριο και αυτούς που το αποτελούν. Ο περίκλειστος χώρος για τις εκδιδόμενες γυναίκες στη Δραπετσώνα και η χρήση των ναρκωτικών και των ναρκομανών είναι δύο μεγάλες ομάδες που απασχολούν το ελληνικό κράτος ήδη από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, μια περίοδο κατά την οποία οι πολιτικοί αναζητούν μια πολύ εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στον εκδυτικισμό και τις φορτισμένες παρακαταθήκες που συνοδεύουν το κράτος από την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.