Δεν υπάρχει καλό ίδρυμα

Οταν πήγαινε στο Δημοτικό, είχε γραφτεί, σχεδόν υποχρεωτικά, συνδρομητής στη «Ζωή του Παιδιού», ένα χριστιανικό περιοδικό. Εκεί είδε για πρώτη φορά τον Ιησού ως ποιμένα, με έναν αμνό στους ώμους και γύρω του παιδιά. Το θυμήθηκε βλέποντας στην τηλεόραση τον πατέρα Αντώνιο να ποζάρει έτσι. Εχοντας ένα προβατάκι στην πλάτη, κρατώντας δύο πόδια σε κάθε παλάμη, με πράο χαμόγελο που εξέπεμπε καλοσύνη. Τα πρόσωπα των παιδιών γύρω του ήταν θολωμένα, σκεπασμένα από αχνή ομίχλη. Ομως η εικόνα ήταν ίδια. Ο ιερέας πόζαρε ως ο καλός ποιμένας, ένας Χριστός των καιρών μας. Δεν χρειαζόταν να στο πει ο ίδιος, το καταλάβαινες μόνος σου. Ο άνθρωπός μας αναρωτήθηκε αν το αρνάκι κατέληξε στον φούρνο ή στη σούβλα. Στο δελτίο παίζουν και άλλα πλάνα. Ο πατέρας Αντώνιος στο γήπεδο του μπάσκετ, με ανοιχτά χέρια σαν πουλάδα που προστατεύει τα μικρά της, σε αγκαλιές αγάπης και σε γέλια που τώρα ξεφτίζουν, κακοφτιαγμένα, ψεύτικα. Παίζει ποδοσφαιράκι, διαβάζει παραμύθια. Είναι πρωταγωνιστής, ο σταρ. Τα παιδιά στο προαύλιο της δομής, λες και εκτελούν χορογραφία, σε κύκλο που ανοίγει και κλείνει, σαν παλλόμενη καρδιά. Υπάρχει σκηνοθεσία πίσω από όλο αυτό. Μάρκετινγκ και μακιγιάζ, ρόλοι που δουλεύτηκαν σε πρόβες. Μία τεράστια, μεθοδικά στημένη διαφημιστική καμπάνια. Και τι σου θυμίζει, αλήθεια, η εικόνα του πατέρα κάτω από μία ελιά, να απευθύνεται στα παιδιά του; Την έβλεπες και έλεγες ότι εσύ υστερείς, δεν υπάρχουν μέσα σου τα αποθέματα της δύναμης, της καλοσύνης, της προσφοράς. Ο άνθρωπός μας πάντα πίστευε ότι η καλοσύνη κρύβει μέσα της και έναν βαθμό ιδιοτέλειας. Δεν είναι μόνο διάθεση αγνής προσφοράς. Είναι και το σαπούνι που ξεπλένει προσωπικά κρίματα, η ευαρέσκεια που προσφέρει η αναγνώριση, ενίοτε και η τέλεια προκάλυψη. Πίσω από ένα ράσο και μερικά παιδικά χαμόγελα μπορείς να κρύψεις τα πάντα. Ισως να μην ήταν έτσι από την αρχή. Ομως όταν οι άνθρωποι έρχονται και ακουμπούν περιουσίες στα πόδια σου, όταν γίνεσαι πατέρας και κύριος αδύναμων παιδιών, όταν έχεις λόγο για τις ζωές και το μέλλον τους, όταν οι κάμερες δεν χρειάζονται φλας γιατί παίρνουν από τη δική σου λάμψη, τότε ναι, μπορείς να πεις ότι ο κόσμος σου ανήκει. Είσαι αυτός που ανοίγει όλες τις πόρτες. Εκείνος που τα τηλεφωνήματά του βρίσκουν πάντα απάντηση. Εχεις φτιάξει ένα μικρό βασίλειο όπου είσαι άρχων και κριτής. Εναν Παράδεισο με πολλά φίδια.