Είναι δύσκολο να γράφεις για ένα αγαπημένο πρόσωπο, που ενώ δεν υπάρχει, δεν το πιστεύεις ότι δεν υπάρχει. Είναι πολύ δύσκολο γιατί μπαίνεις στη θέση να επιβεβαιώνεις με σκληρότητα τη ζοφερή του απουσία. Η απουσία της αρχιτέκτονος Μαρίας Κοκκίνου μας κάνει άξαφνα να σκεφτούμε ξανά τι είναι το στυλ, τι είναι ο αστικός πολιτισμός, να σκεφτούμε για τη φροντίδα, για την παραγωγή του έργου της τέχνης, μαζί με την παραγωγή της ίδιας της ζωής και εν τέλει την ομορφιά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή