Τούρκοι στρατηλάτες του γλυκού νερού

Τελικά, όντως πήγαν νύχτα. Δεν ήρθαν εδώ, όπως διαρκώς απειλούν. Πήγαν στη Συρία. Για την ακρίβεια πέταξαν εκεί, όπου τα αεροσκάφη τους δεν θα έβρισκαν αντίσταση. Οπου ήξεραν ότι δεν υπήρχε αντίπαλος. Βομβάρδισαν θέσεις Κούρδων, ως αντίποινα για τη φρικτή τρομοκρατική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη, που η Αγκυρα θεωρεί ότι την ευθύνη της έχουν οι Κούρδοι. Ηταν μία αντίδραση εκ του ασφαλούς. Οπως κάνουν πάντα οι Τούρκοι, ως στρατηλάτες του γλυκού νερού. Εχουν οι Κούρδοι F-16 να τους αναχαιτίσουν; Εχουν συστήματα προειδοποίησης; Εχουν επαρκή αεράμυνα; Τίποτα δεν έχουν. Και με Τσέσνα τους βομβαρδίζεις. Είναι αυτό σοβαρή στρατιωτική επιχείρηση; Αστεία πράγματα. Οι Τούρκοι όλο κομπάζουν αλλά ουδέποτε τόλμησαν να κινηθούν εναντίον χώρας που λειτουργεί κανονικά, που δεν έχει διαλυθεί, που δεν είναι σχεδόν 100% βέβαιοι ότι δεν θα κινδυνεύσουν με ουσιαστική απάντηση. Είτε στο Βόρειο Ιράκ, είτε στη Συρία, είτε στη Λιβύη, οι Τούρκοι κάνουν επιχειρήσεις εκεί που πολυετείς εξαντλητικοί πόλεμοι έχουν ήδη διαλύσει τα πάντα. Δυστυχώς, αυτό έγινε και το ’74 στην Κύπρο, ελέω χούντας: ήξεραν πολύ καλά την απόλυτη διάλυση που θα έβρισκαν, που ξεκινούσε ήδη από την εντελώς αφύλακτη ακτογραμμή της απόβασης. Και οι δυνάμεις που μπορεί να αντισταθούν, όπου υπάρχουν, είναι περιορισμένες. Φυσικά, οι ακόλουθες χερσαίες επιχειρήσεις στη Συρία ασφαλώς έχουν κινδύνους. Αλλά και αυτοί συγκριτικά περιορισμένοι, αφού αντιμετωπίζουν κατ’ ουσίαν κυρίως αντάρτικα σώματα. Είναι μία… μικρή λεπτομέρεια που οι Τούρκοι πάντοτε «ξεχνούν» όταν διαφημίζουν τα δήθεν τρομερά στρατιωτικά τους επιτεύγματα. Με τέτοιες κούφιες απειλές φαντασιώνονται ότι θα χτίσουν… αυτοκρατορία. Γι’ αυτό και οι φανφάρες τους, ιδίως κατά της Ελλάδας, είναι κενές περιεχομένου.