«Και τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρει ο Μέσι»; Αυτή είναι η ερώτηση που χρησιμοποιείται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κάθε φορά που ο Αργεντινός αποτυγχάνει να φτάσει στο… ιερό δισκοπότηρο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Στην κατάκτηση του Μουντιάλ. Με τη σκιά του Ντιέγκο Μαραντόνα να τον κυνηγά σε όλη του την καριέρα, ο «Λίο» γνωρίζει πως αυτό το τρόπαιο θα ήταν για τον ίδιο η τελευταία του σφραγίδα στο ποδόσφαιρο. Ακόμα όμως κι αν δεν τα καταφέρει, αυτό που θα αφήσει στο ποδόσφαιρο είναι πολύ μεγαλύτερο από το αν θα τον δούμε να σηκώνει το πιο βαρύ τρόπαιο στον πλανήτη.

Οι κάμερες μετά την ήττα της Αργεντινής από τη Σαουδική Αραβία δεν στράφηκαν ούτε στον Ντι Μαρία, ούτε στον Λαουτάρο Μαρτίνες, ούτε στον Αλβαρες. Στράφηκαν σε εκείνον. Το ίδιο θα συμβεί και απόψε στο ματς «τελικό» της Αργεντινής απέναντι στο Μεξικό. Μια ολόκληρη χώρα περιμένει – ξανά – από τον Μέσι να την οδηγήσει στη νίκη μετά το σοκ της περασμένης Τρίτης. Τον βαραίνει άραγε αυτό; Ισως, αλλά δεν θα έπρεπε. Το ποδόσφαιρο δεν είναι ατομικό άθλημα, όσο και αν ο Μαραντόνα το είχε διαψεύσει αυτό στο Μουντιάλ του 1986. Ο Ντιέγκο ήταν μια κατηγορία μόνος του, όπως και ο Τζόρνταν στο μπάσκετ.

Το ποδόσφαιρο στην εποχή του Μέσι θέλει πολλούς περισσότερους από έναν για να φτάσει μια ομάδα στην κορυφή. Το έχουμε δει να συμβαίνει και σε άλλες εθνικές ομάδες, το έχουμε δει να συμβαίνει και σε συλλόγους. Αν δεν συνέβαινε δεν θα υπήρχαν και εκπλήξεις. Και το ποδόσφαιρο είναι τόσο όμορφο επειδή έχει εκπλήξεις. Ο Μέσι δεν έχει να αποδείξει κάτι και η κουβέντα που γίνεται γύρω από εκείνον είναι μάλλον άστοχη. Είναι ο καλύτερος της εποχής του με ή χωρίς Παγκόσμιο Κύπελλο.