Πόσο μοιάζουν ο Βλαντίμιρ Πούτιν και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν; Πολύ, θα απαντήσουν οι περισσότεροι αβίαστα, ειδικά καθώς αυτή την περίοδο, αμφότεροι βομβαρδίζουν ανελέητα τους εχθρούς τους: Ο μεν ισοπεδώνοντας τις ενεργειακές υποδομές της Ουκρανίας και καταδικάζοντας εκατομμύρια κατοίκους της να παγώσουν τον χειμώνα, μένοντας παράλληλα χωρίς νερό και επικοινωνίες, ώστε να τους τιμωρήσει γιατί στηρίζουν μια κυβέρνηση που ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει ως «ναζιστική». Και ο δε καταστρέφοντας τις πόλεις και τα χωριά των Κούρδων της Συρίας και του Ιράκ, για να μάθουν οι κάτοικοί τους τι τους περιμένει εάν συνεχίσουν να προσφέρουν άσυλο και να καλύπτουν τις ένοπλες οργανώσεις του ΡΚΚ και του αδελφού του YPG.

Σύντομα δε, όλα δείχνουν ότι ο «σουλτάνος» θα αποκτήσει ένα ακόμη κοινό σημείο με τον «τσάρο», καθώς ετοιμάζεται να εισβάλει με τις χερσαίες δυνάμεις του στη βόρεια Συρία. Γράφοντας και αυτός, με τη σειρά του, στα… παλαιότερα των υποδημάτων του τις προειδοποιήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης – αν και στην περίπτωσή του, η Δύση και οι διεθνείς οργανισμοί επιλέγουν να σφυρίζουν αδιάφορα όταν κάποιοι τους ρωτούν τι περιμένουν για να επιβάλλουν κυρώσεις στην Τουρκία, όπως ακριβώς κάνουν στην περίπτωση της Ρωσίας.

Η αλήθεια, βεβαίως, είναι πως δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο στρατός του Ερντογάν θα παραβιάσει τα σύνορα της Συρίας και του Ιράκ. Στην πρώτη, πέρα από τα περιστασιακά πλήγματα, έχει πραγματοποιήσει τρεις εισβολές από το 2016 ως το 2019, ενώ στο δεύτερο οι στρατιωτικές επιχειρήσεις έχουν πρακτικά καταντήσει μια υπόθεση καθημερινής ρουτίνας. Εκτός αυτών δε, όπως είναι γνωστό, η Τουρκία έχει εμπλακεί άμεσα στον εμφύλιο της Λιβύης, ενώ συνεχίζει να κατέχει το ένα τρίτο περίπου της Κύπρου και να απειλεί και άλλες χώρες.

Ο Πούτιν, φυσικά, δεν υστερεί σε αυτό. Εκτός της εισβολής στην Ουκρανία, εξάλλου, οι περισσότεροι σίγουρα δεν έχουν ξεχάσει τα ρωσικά τανκς που προέλασαν ως τα περίχωρα της Τιφλίδας, πρωτεύουσας της Γεωργίας. Αλλά και στη Συρία, είναι γνωστό πως ήταν η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας, που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2015, αυτή που άλλαξε τη ροή του πολέμου και κράτησε στη θέση του τον Μπασάρ αλ-Ασαντ (τον οποίο ετοιμάζεται να συναντήσει ο Ερντογάν).

Με βάση όλα τα παραπάνω, δεν θα πρέπει να προκαλεί σε κανέναν έκπληξη το γεγονός ότι οι δύο πρόεδροι έρχονται ολοένα πιο κοντά και συνεργάζονται σε διαρκώς περισσότερα μέτωπα – από τη συμφωνία για τις εξαγωγές σιτηρών από τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας μέχρι την ενέργεια, όπου η Ρωσία εφοδιάζει την Τουρκία με φυσικό αέριο, σχεδιάζει να την καταστήσει διαμετακομιστικό κόμβο, ενώ της κατασκευάζει ήδη μια μονάδα παραγωγής πυρηνικής ενέργειας και ετοιμάζεται και για μια δεύτερη.

Αμφότεροι δε κατηγορούν με κάθε ευκαιρία τις ΗΠΑ και την ΕΕ – εκμεταλλευόμενοι ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι έχουν… λερωμένη τη φωλιά τους.