Αν η τηλεόραση – δημόσια και ιδιωτική – και στη χώρα μας έχει τη δική της ενηλικίωση, αυτό σημαίνει πως κάποιοι είχαν και την ευθύνη – λαμπρή ή και τρας. Το ακόμη πιο βέβαιο είναι πως η ιστορία της δεν έχει ακόμη γραφτεί συνολικά, εξαίρεση ένα καταπληκτικό δοκίμιο του Παύλου Τσίμα («Ο φερετζές και το πηλήκιο») και η εργασία στα τμήματα των ΜΜΕ στα ελληνικά ΑΕΙ, που ακόμη όμως δεν έχουν συγκροτήσει το κύριο σώμα της αφήγησης για εκείνη. Ισως και γιατί η τηλεόραση, παρότι ενήλικη, είναι ακόμη νέα. Να κάτι αντιφατικό σε μια εποχή των on demand προγραμμάτων και των κοινωνικών δικτύων όπου ο καθείς μπορεί να φτιάξει την… αυτοτηλεόρασή του. Το βέβαιο είναι πως αν η ιστορία αυτή γράφτηκε ή γράφεται από πρόσωπα, ένα τέτοιο και στην καλή όχθη της τηλεόρασης είναι η Σεμίνα Διγενή. Σήμερα δε, πιο αποστασιοποιημένη και πλέον συγγραφέας πετυχημένων βιβλίων, η ίδια μπορεί με μεγαλύτερη άνεση να μιλήσει για τα τηλεοπτικά της χρόνια. Προφανώς, αυτά όλα είναι βέβαια μόνον ένα μέρος μιας κουβέντας που περνάει από τη μεγάλη της αγάπη στον έντυπο Τύπο, τη στράτευσή της στο ΚΚΕ, την πολιτική και τα βιβλία της, την Ιταλία όπου σπούδασε και δούλεψε και τα σχέδιά της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή