Το «δικό μου» Χολοντομόρ

Πρώτα απ’ όλα, να διευκρινίσω κάτι ως προς τον τίτλο. Ο χαρακτηρισμός «δικό μου» αναφέρεται στο πότε και πώς έμαθα εγώ για το Χολοντομόρ. Κι αυτή η, ας την πούμε, οικειοποίηση έχει να κάνει με το πώς με επηρέασε, το πώς διαχειρίστηκα τη μετωπική σύγκρουση με αυτήν την ιστορία. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που «εισέπραττα» τις αναφορές σε γεγονότα – ιστορικά ή προσωπικές διηγήσεις – όταν ήμουν παιδί, άντε έφηβος. Με σοκ και δέος και ένα είδος θυμού προς πάσα κατεύθυνση, ίσως προς την ίδια την Ιστορία. Σαν να με είχε ξεγελάσει εμένα προσωπικά. Θυμάμαι, για παράδειγμα, όταν, σε κάποια εγκυκλοπαίδεια του πατέρα μου για τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο (έκδοση του BBC αν θυμάμαι καλά) είδα για πρώτη φορά φωτογραφίες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έγινα έξω φρενών. Θα ήμουν οκτώ – εννιά ετών και τα έκανα μαντάρα στο σπίτι, σε ένδειξη διαμαρτυρίας μάλιστα έκανα και απεργία ομιλίας, μούγκριζα μόνο.