Είναι ξεκάθαρο πως αν ο Λιονέλ Μέσι θέλει να ανέβει στην κορυφή του κόσμου θα πρέπει να το κάνει έχοντας στο πλευρό του λίγους συμπαραστάτες. Τον Ντι Μαρία. Τον Λαουτάρο. Τον Αλβαρες. Ισως και τον Οταμέντι από τη μέση και πίσω. Ο,τι έκανε δηλαδή και ο σπουδαίος Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα το 1986. «Μόνος του». Αυτό λένε όλοι όσοι αναφέρονται σε εκείνη την Αργεντινή. Μόνος του μοιάζει να είναι και ο Μέσι. Εκείνος… καθάρισε το πολύ δύσκολο ματς με το Μεξικό, βρίσκοντας πέντε μέτρα χώρο και σουτάροντας στη γωνία του Οτσόα. Εκεί που δεν μπορούσε ο μεξικανός τερματοφύλακας να κάνει κάτι.

Αρκεί αυτό το μόνος του; Στο σημερινό ποδόσφαιρο δεν αρκεί. Οπως κι αν λέγεται ο ποδοσφαιριστής, ακόμα κι αν είναι ο Λιονέλ Μέσι. Η Αργεντινή έχει όλα τα συστατικά που θέλουμε να βλέπουμε σαν ποδοσφαιρόφιλοι σε ένα Μουντιάλ. Εχει παθιασμένο κοινό και παθιασμένους παίκτες. Εχει ένταση σε γήπεδο και εξέδρα. Εχει γέλιο και κλάμα. Εχει κραυγή και προσευχή. Εχει φανέλα και αύρα. Εχει αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα. Αλλά ομάδα που να ανέβει στην κορυφή του κόσμου; Εχει; Μπορεί αυτή η ομάδα που είδαμε απέναντι στο Μεξικό να κοιτάξει στα μάτια την υπερπλήρη Βραζιλία, την αποτελεσματική Γαλλία ή τη… φαντεζί Ισπανία;

Για να γίνει πρέπει ο Μέσι να βρει κι άλλους δίπλα του. Το σημερινό ποδόσφαιρο δεν είναι το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ’80. Δεν μπορεί ο ένας να κερδίσει τους πολλούς. Κι αν μπορεί, θα το κάνει για ένα – δύο ματς, όχι μέσα σε μια πορεία εφτά αγώνων, όχι απέναντι στις καλύτερες εθνικές ομάδες του πλανήτη και στους καλύτερους παίκτες αυτού. Η Αργεντινή πρέπει να αλλάξει για να φτάσει μέχρι το τέλος. Διαφορετικά θα ψάξει πολύ σύντομα τι πήγε λάθος για ακόμα ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.