Στον αγώνα της Ισπανίας με τη Γερμανία, δύο εκ των πιο μεγάλων δυνάμεων του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, μπήκαν δύο γκολ από το 60ο λεπτό και μετά. Και τα δύο τα έβαλαν σέντερ φορ, οι οποίοι είχαν περάσει λίγο νωρίτερα ως αλλαγή στο παιχνίδι. Οι προπονητές είχαν επιλέξει ως βασικά σχήματα χωρίς καθαρόαιμο κεντρικό επιθετικό. Η Ισπανία είχε μπροστά τρεις γρήγορους μεσοεπιθετικούς (Τόρες, Ασένσιο, Ολμο), που έπαιζαν στον χώρο, και η Γερμανία αγωνίστηκε με προωθημένο τον Μίλερ, που δεν είναι σέντερ φορ. Μπήκαν ο Μοράτα και ο Φιούκλουργκ κι έγινε τελικά η δουλειά και για τους μεν και για τους δε. Αλλά το θέμα είναι άλλο.

Πού πήγαν τα «9άρια» στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο; Οι κλασικοί φορ περιοχής, που ανέκαθεν έστρεφαν πάνω τους τα φώτα και γοήτευαν τους φιλάθλους με την εκτελεστική δεινότητά τους;

Διότι δεν είναι μόνο η Ισπανία και η Γερμανία που παίζουν χωρίς σέντερ φορ. Ούτε η Αργεντινή έχει ούτε η Πορτογαλία, η Ολλανδία, η Κροατία, η Ουαλία, οι ΗΠΑ… Και το Μουντιάλ έχει μείνει με έναν Λεβαντόφκσι, κι έναν Ζιρού, αμφότεροι άνω των 30 και προς τη δύση της καριέρας τους. Τον Χάρι Κέιν και τον Λουκάκου, που 30αρίζουν κι αυτοί. Και τον Βραζιλιάνο Ριτσάρλισον, που στα 25 του είναι ο μόνος ο οποίος στην ουσία έχει μέλλον μπροστά του. Μαζί, βέβαια, με τον Χάαλαντ, που δεν έχει ταξιδέψει στο Κατάρ. Αυτοί είναι οι κεντρικοί επιθετικοί που βλέπουμε τούτη τη στιγμή στο παγκόσμιο στερέωμα.

Τι γίνεται; Δεν βγάζει πια το παγκόσμιο ποδόσφαιρο κλασικούς σέντερ φορ; Η αλήθεια είναι πως η τάση που δημιούργησε ο Πεπ Γκουαρδιόλα και στην Μπαρτσελόνα και στη Μάντσεστερ Σίτι με τα «ψευτοεννιάρια» και την απουσία φορ περιοχής, φαίνεται πως αλλάζει τις προδιαγραφές των επιθετικών, υπό την έννοια ότι το γκολ έχει αρχίσει να γίνεται δουλειά όλης της ομάδας και όχι μόνο του κεντρικού επιθετικού της. Ο ένας παίζει για όλους, δηλαδή, και όχι όλοι για τον έναν. Και κάπως έτσι αλλάζει και το ποδόσφαιρο…