Υπό κανονικές συνθήκες θα φάνταζε μια αντίφαση εν τοις όροις. Μια μακρά πολιτική και θεωρητική παράδοση επέμεινε ότι ο ορίζοντας των πολιτικών μορφών του εργατικού κινήματος, ιδίως αυτών που είχαν ορίζοντα τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» και δη σε επαναστατική εκδοχή, δεν μπορεί να είναι η διαχείριση του «αστικού» κράτους, αλλά η εγκαθίδρυση μιας διαφορετικής εκδοχής εξουσίας, ταυτόχρονα πιο δημοκρατικής αλλά και πιο αποφασιστικής ως προς την κλίμακα των μετασχηματισμών που θα επέφερε, μιας εξουσίας με ορίζοντα την αυτοαναίρεσή της, αυτό που περιγράφηκε ως η «απονέκρωση του κράτους».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή