Την περασμένη Κυριακή στη Βενετία έκλεισε η Μπιενάλε τέχνης τιτλοφορημένη «Το γάλα των ονείρων». Ηταν μία έκθεση ήρεμης δύναμης. Της γυναικείας. Χωρίς τα πρόσημα του μαχητικού, αγωνιστικού γυναικείου εαυτού στον οποίο το εγχώριο θεσμικό στερέωμα της τέχνης μυεί τις πιστές της. Στην Μπιενάλε με καλλιτεχνική διευθύντρια την Τσετσίλια Αλεμάνι όλα τα παραπάνω ήταν παρόντα. Ομως η Αλεμάνι δεν έβγαλε στριγγλιές. Υπήρχε η αχλύ του ονείρου. Χωρίς αυτό πάντα να σημαίνει όνειρα γλυκά και ήσυχα. Αλλά η γυναικεία ανησυχία έβγαινε κεντημένη με έντονα χρώματα, μέσα από λεπτές συρμάτινες γραμμές που έκλειναν δρόμους και στερούσαν ευκαιρίες, ήταν φτιαγμένη με χώμα πλασμένο σε πηλό. Υπήρχε πάνω σε σώματα που πονάνε, χορεύουν, υποφέρουν, κυοφορούν, απελπίζονται, αρέσκονται ή αρέσουν. Με άλλα λόγια, η Τσετσίλια ενθάρρυνε τις γυναίκες να είναι γυναίκες και να το δείξουν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή