Η πρώτη μου δουλειά ήταν στη δισκογραφική «Lyra» του αείμνηστου Αλέκου Πατσιφά. Και μόλις είχαν κυκλοφορήσει τότε από την εταιρεία τα «Θερινά σινεμά» του Λουκιανού Κηλαηδόνη με τη Βίκη Μοσχολιού. Το παίζαμε συνέχεια στις διαφημιστικές εκπομπές και παρίστανα – για να καμωθώ τη μεγάλη – ότι συγκινούσε και εμένα. Στην πραγματικότητα, καθόλου. Αυτή η σχέση με τα θερινά σινεμά δεν ήταν της δικής μου γενιάς. Στις δικές μου μνήμες από τα θερινά της Σύρου δεν υπήρχαν μυρωδιές από «αγιόκλημα και γιασεμιά». Μπορεί να υπήρχαν κάπου στο βάθος αλλά υπερτερούσε η «ευωδιά» από τον τηγανητό γόνο και τις τηγανητές πατατούλες στο ίδιο χάρτινο χωνί (το δικό μας fish ‘n’ chips) που, στο διάλειμμα, τρέχαμε τα πιτσιρίκια να αγοράσουμε από το διπλανό τηγανιτζίδικο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή