Δημοσιογραφία, αστυνομία, νοσοκομεία…

Η υπόθεση του μεγιστάνα κινηματογραφικού παραγωγού Χάρβεϊ Γουάινστιν, που σήμερα εκτίει πολυετή ποινή κάθειρξης για υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης, έρχεται ξανά στην επικαιρότητα μέσω της ταινίας της Μαρία Σρέιντερ «Κάποια μίλησε» («She said», ΗΠΑ, 2022). Εδώ, μαθαίνουμε σχεδόν τα πάντα μέσω της αναπαράστασης της έρευνας των δύο δημοσιογράφων της εφημερίδας «Times» της Νέας Υόρκης (Ζόε Καζάν και Κάρεϊ Μάλιγκαν) που έβγαλε πρώτη το θέμα στον αέρα. Ενα θέμα που ως γνωστόν άνοιξε τον ασκό του Αιόλου με αποτέλεσμα τη γέννηση γυναικείων κινημάτων (το #MeΤoo είναι το γνωστότερο) τα οποία ώθησαν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες να ανοίξουν το στόμα τους και να μιλήσουν για την κάθε τύπου καταπίεση που είχαν δεχτεί από το αντρικό κατεστημένο. Παρότι όλα περιστρέφονται γύρω από αυτόν, ο Γουάινστιν μοιάζει να είναι περισσότερο το πρόσχημα του σεναρίου (σημειωτέον ως ήρωας δεν εμφανίζεται παρά ελάχιστα και μόνο πλάτη στην ταινία). Είναι περισσότερο η αφορμή για την ανάδειξη ενός πολύ μεγαλύτερου ζητήματος, αυτό του ίδιου του σάπιου συστήματος που προσφέρει προστασία στους δράστες οι οποίοι έχουν την οικονομική επιφάνεια για να την εξαγοράσουν. Ο «κανόνας σιωπής» που ο Γουάινστιν είχε λόγω θέσης επιβάλει στο περιβάλλον του ξεπερνά τα όρια της λογικής και η αποφασιστικότητα των δύο ρεπόρτερ να τον σπάσουν είναι το ουσιαστικό θέμα της ταινίας, η οποία νιώθεις ότι καταγράφει πραγματικά μια κατάσταση πολέμου (αναφέρονται μάλιστα πραγματικά ονόματα όπως της Γκουίνεθ Πάλτροου, της Ρόουζ ΜακΓκάουαν και του Μάρτιν Σκορσέζε, ενώ η Ασλεϊ Τζαντ της οποίας η μαρτυρία υπήρξε κομβικής σημασίας στην υπόθεση Γουάινστιν, παίζει εδώ τον εαυτό της). Επίσης, όπως το «Spotlight», το «Κάποια μίλησε» γίνεται ένας ευπρόσωπος ύμνος απέναντι στη σωστή ερευνητική δημοσιογραφία, όπου κάθε λεπτομέρεια, κάθε λέξη, ακόμα και κάθε ανάσα οφείλουν να φιλτραριστούν εξονυχιστικά πριν βρουν τον δρόμο της δημοσιότητας.