Το στίγμα

Είναι ελπιδοφόρο να βλέπει κανείς τις ηγεσίες των μεγάλων κομμάτων της χώρας να τιμούν την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, να επισκέπτονται τον σύλλογο οροθετικών Θετική Φωνή (ο οποίος κάνει σπουδαία δουλειά) και να αναφέρονται σε άρση των αποκλεισμών τους οποίους υφίστανται οι συμπολίτες μας που είναι φορείς του ιού HIV. Δεν πρέπει κανείς, άλλωστε, να υποτιμά την αξία νομοθετικών παρεμβάσεων για την ίση πρόσβαση στην αγορά εργασίας, την αναδοχή και την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, την άυλη συνταγογράφηση, τη χορήγηση του προφυλακτικού χαπιού (PreP). Είναι αυτονόητες και στέλνουν τα σωστά μηνύματα. Αν τα πράγματα στα δημόσια νοσοκομεία ήταν καλύτερα και περνούσαν λιγότερη ταλαιπωρία για ραντεβού κι εξετάσεις, μπορεί να μιλάγαμε και για επανάσταση. Ωστόσο τίποτα από αυτά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το στίγμα. Ο μέσος οροθετικός συμπολίτης μας σήμερα λαμβάνει αγωγή και ζει μια κανονικότατη ζωή με τον ιό ανενεργό και μη μεταδιδόμενο. Ωστόσο κατά κανόνα δεν μπορεί να πει ότι είναι οροθετικός. Το κρύβει. Οι λόγοι είναι γνωστοί. Η άγνοια είναι βαθιά και πεισματική, καθώς συνδέεται με τα ταμπού για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, την ομοφοβία και τον ρατσισμό. Σε έρευνα που παρουσιάστηκε πέρυσι στο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης και Αντιμετώπισης του AIDS (ΕΕΜΑΑ) το 81% των συμμετεχόντων δήλωσε με αυτοπεποίθηση πως είναι ενημερωμένο για θέματα υγείας. Παρ’ όλα αυτά το 29% απάντησε – μεταξύ πολλών άλλων εξωφρενικών – πως τα άτομα με HIV αποτελούν «κίνδυνο για την κοινωνία», το 28% πως δεν μπορούν να κάνουν «κανονικές δουλειές», το 25% πως δεν θα τους ενοικίαζε σπίτι, το 41% πως ο ιός HIV μεταδίδεται με τη χρήση τουαλέτας (όχι), το 36% με αγκαλιά (ούτε), το 30% από μαχαιροπίρουνα και πιάτα (όχι).