Αυτή ήταν η τελευταία παράσταση παικτών όπως ο Κέβιν Ντε Μπρόινε, ο Ρομέλου Λουκάκου, ο Μενιέ, ο Βίτσελ, ο Καράσκο, ο Μέρτενς, ο Αζάρ, πιθανόν ο Κουρτουά. Αυτή ήταν πιθανότατα η τελευταία φορά που είδαμε όλους αυτούς τους αστέρες μαζί να αγωνίζονται σε μια μεγάλη διοργάνωση. Μια ομάδα που πριν από τέσσερα χρόνια κατάφερε και έφτασε στις τέσσερις κορυφαίες του κόσμου, μια ομάδα που σε θέμα ranking της FIFA βρέθηκε έως και στο νούμερο ένα. Αλλά που στο Κατάρ έγινε πρώτο θέμα όχι για την αγωνιστική της κατάσταση, αλλά για τα όσα συνέβησαν εκτός γηπέδου. Στα αποδυτήρια, στις κόντρες των παικτών, στις δηλώσεις του Ντε Μπρόινε, στην απάντηση του Βερτόνγκεν.

Ολα αυτά απασχόλησαν περισσότερο τους Βέλγους και είχαν ως αποτέλεσμα να γυρίσουν πρόωρα στο… σπίτι. Από τη φάση των ομίλων, παρότι σε αυτόν υπήρχαν ομάδες σαν το Μαρόκο και τον Καναδά, παρά το γεγονός πως το Βέλγιο ξεκίνησε τη διοργάνωση με νίκη. Χθες έβγαλε αντίδραση, δημιούργησε ευκαιρίες, αλλά προδόθηκε από έναν ποδοσφαιριστή που έχει γράψει ιστορία με τη φανέλα του Βελγίου: τον Ρομέλου Λουκάκου. Οι ευκαιρίες που έχασε απέναντι στην Κροατία έμοιαζαν με… κατάρα. Σαν να μην ήθελε η μπάλα να μπει στα δίχτυα για να τιμωρήσει τους Βέλγους για όλα όσα συνέβησαν.

Την ώρα που οι αστέρες του Βελγίου αποχωρούσαν με σκυμμένο το κεφάλι, ένας άλλος αστέρας, ο Λούκα Μόντριτς, φορούσε το χαρακτηριστικό του χαμόγελο. Αυτό που έχει μετά από κάθε μεγάλη επιτυχία που καταφέρνει, είτε συλλογική, είτε στην εθνική του ομάδα. Ο Μόντριτς, MVP του προηγούμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου, συνεχίζει να βρίσκεται στο κορυφαίο επίπεδο. Με κλεισμένα τα 37 του χρόνια. Σε μια δική του τελευταία παράσταση. Αλλά πολύ διαφορετική από εκείνη των Βέλγων. Φτιαγμένος από άλλη πάστα.