Οταν κάνεις μια δουλειά για εξήντα χρόνια, οποιαδήποτε δουλειά, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για θέατρο, επόμενο είναι ακόμη και τις πιο προσωπικές στιγμές της ζωής σου να τις αισθάνεσαι ταυτισμένες με τη δουλειά σου. Ωστε ακόμη κι όταν αναπολείς, φιλίες, ταξίδια, έρωτες, τίποτε να μην υπάρχει από μόνο του, όπως, για παράδειγμα, αν ήσουν καθηγητής ή εκτελωνιστής, αλλά η δουλειά σου, το θέατρο στη συγκεκριμένη περίπτωση, να μπερδεύεται αξεδιάλυτα με όλα. Πρόκειται για μια «ταύτιση» που έχει το πολύ σοβαρό πλεονέκτημα να κάνει τις αναμνήσεις να δραστηριοποιούνται σε τόσα επίπεδα ώστε ο αναπόφευκτος απολογισμός όπως τον επιχειρεί ο κάθε άνθρωπος να γίνεται πάντα κάτι γλυκό και όσο τούτο είναι δυνατό να κάνει λιγότερο εφιαλτική την προοπτική του θανάτου. Οφείλουμε να ολοκληρώσουμε τις προλογικές αυτές γραμμές γράφοντας πως είναι η παρουσία της Δέσποινας Μπεμπεδέλη που μας τις υπαγόρευσε, μια παρουσία τόσο καταλυτική για την προσφορά της στο θέατρο εξήντα τώρα χρόνια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή