Αδιέξοδο παρόν

Στις δύσκολες μέρες που περνάμε, λόγω και της οικονομικής δυσπραγίας, αλλά και λόγω, κυρίως, της πανδημίας, το σπίτι μας έγινε κυριολεκτικά άσυλο. Οι ανταλλαγές φιλικών, ακόμα και συγγενικών προσώπων σπανίζουν. Διαβάζω και ακούω πως οι ειδικοί αναφέρονται στα αίτια των συχνών ενδοοικογενειακών εγκλημάτων και σε μια έντονη επιθετικότητα στις επαφές στην οικογένεια, τη γειτονιά, την αγορά, το γραφείο, τον δρόμο. Φίλος εκπαιδευτικός με μεγάλη πείρα, που στα νιάτα του και στα δικά μου γεράματα υπήρξαμε συνάδελφοι σε διάφορες εκπαιδευτικές δομές (Γυμνάσιο, Λύκειο, φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα κ.τ.λ) μου έλεγε πως σήμερα έχει δυσκολέψει το ευαίσθητο επάγγελμα του δασκάλου, είτε από μια παντελή, σχεδόν νεκρική αδιαφορία των μαθητών, είτε από ομάδες επιθετικές και εναντίον συμμαθητών, αλλά πολύ συχνά και με επιθέσεις εναντίον δασκάλων. Εξοχος παλιός συνάδελφος, νεότερος, μου έλεγε πως μετράει με το δευτερόλεπτο τις ώρες που πρέπει να είναι στο σχολείο και, όταν τελειώσει το ωράριο, φεύγει τρέχοντας. Ενας άλλος παλιός συνάδελφος, που βρίσκεται στα τελευταία χρόνια της υπηρεσίας, μου τόνισε πως ακόμα κι εκείνη η μαθητική ομάδα που παλαιότερα διακρινόταν για την όρεξη για σπουδή, είχε σχέδια εξέλιξης και όνειρα για διακρίσεις σε επιστημονικές και επαγγελματικές θέσεις, τώρα, όσοι δεν έχουν εξασφαλίσει μια υποτροφία ή τη γονική ευχέρεια να σπουδάσουν, εξειδικεύοντας την επιστήμη τους στο εξωτερικό, έχουν συμβιβαστεί με τη ρουτίνα, δεν ενημερώνονται, δεν επιδιώκουν συμμετοχή σε ερευνητικές ομάδες, δεν παρακολουθούν συνέδρια ή ανακοινώσεις ειδικών πάνω σε προβληματικές περιπτώσεις φαινομένων φυσικών ή κοινωνικών.