Αγόρια που βλέπουν το ματς

Οι διαφηµίσεις των στοιχηµατικών εταιρειών συντηρούν ένα παλαιό στερεότυπο για τον τρόπο µε τον οποίο οι άνδρες παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Δείχνουν παρέες σε καναπέ να βλέπουν µπάλα, λες και έχουν κάνει χρήση ecstacy. Είναι βυθισµένες σε παραληρηµατικό ενθουσιασµό, είτε κάθονται στον καναπέ, είτε βρίσκονται ανακούρκουδα στο πάτωµα, λες και ανακουφίζονται σε τούρκικη τουαλέτα. Πατατάκια και γαριδάκια εκτοξεύονται στον αέρα σαν χρυσό κοµφετί, ενώ κάποιος έχει στην αγκαλιά τον σκύλο του. Ασφαλώς δεν λείπει και το απαραίτητο κινητό από το οποίο στοιχηµατίζουν. Οµως αυτή η εικόνα δεν αντιστοιχεί πλήρως στην πραγµατικότητα. Αλλωστε δεν βλέπουν όλοι έτσι ποδόσφαιρο. Ο άνδρας αρχίζει να βλέπει µπάλα µικρός, δίπλα στον µπαµπά του. Ο πατέρας καµαρώνει. Αξιώθηκε να δει µατς παρέα µε τον γιο. Ο σπόρος είναι απαραίτητο συνοδευτικό, µαζί µε την µπίρα. Τον εκνευρίζει, επειδή κάνει ερωτήσεις, αλλά, εντάξει, ο ρόλος του πατέρα είναι να εξηγεί. Στην εφηβεία οι ρόλοι κάπως αντιστρέφονται. Είναι ο µικρός που εκνευρίζεται επειδή ο πατέρας δεν καταλαβαίνει ή δεν ξέρει κάποια πράγµατα. Αλλά κάνει υποµονή γιατί γνωρίζει ότι σε λίγο καιρό όλα θα αλλάξουν. Πάντα αλλάζουν. Οι νεαροί άνδρες συµµετέχουν αλλιώς στη µυσταγωγία της τελετής. Ας πούµε εκτός από το αλκοόλ, γυρίζει και κανένας µπάφος. Και δεύτερος και τρίτος. Κάποια στιγµή στο δεύτερο ηµίχρονο µπορεί να ακούσεις κανέναν που ρωτάει τι συνέβη και άλλαξαν οι οµάδες πλευρές στο γήπεδο. Και όταν βαριούνται, παίζουν το ίδιο µατς στην κονσόλα. Αργότερα, µετά τα 30, προστίθενται στο σκηνικό και γυναίκες. Η παρακολούθηση αγώνα γίνεται κοµµάτι της κοινωνικοποίησης των ζευγαριών. Είναι η χρυσή περίοδος κατά την οποία οι γυναίκες δεν δυσφορούν, µοιράζονται τη στιγµή, ενδεχοµένως να σερβίρουν και καµιά µπίρα. Στήνονται κουβέντες γύρω από τον καναπέ µέχρι που κάποιος ζητεί ησυχία γιατί στο µατς γίνονται όργια και δεν τα παρακολουθεί κανείς. Εννοείται ότι και εδώ η συνθήκη µεταβάλλεται ανάλογα µε τη συναισθηµατική φόρτιση των θεατών. Αλλιώς βλέπεις ένα ντέρµπι στο οποίο παίζει η οµάδα σου και αλλιώς έναν αγώνα για το Παγκόσµιο Κύπελλο. Και ύστερα έρχεται η µέση ηλικία. Το παιδάκι που είδε το Μουντιάλ του ’78 ή του ’82 δίπλα στον πατέρα του, τώρα έχει κοιλιά και φαλάκρα που εκτίθενται χωρίς αναστολές επάνω σε καναπέ φιλικού σπιτιού. Και, επιτέλους, εδώ πετυχαίνουµε τον άνθρωπό µας.