Είναι σύνηθες τα άτομα της τρίτης ηλικίας όταν αναφέρονται στους γονείς τους σε κάποιες δύσκολες στιγμές της ζωής τους, και ιδιαίτερα στη μητέρα τους ζητώντας τη συνδρομή της, να χρησιμοποιούν τις λέξεις «μανούλα μου» ή «αχ μάνα μου», σαν να αντικαθιστούν το «Χριστούλη μου» ή το «Παναγίτσα μου»! Ολα αυτά τα υποκοριστικά δεν αποδυναμώνουν τις έννοιες αλλά αντίθετα τις μεγεθύνουν σε ένα ανώτατο και θείο βαθμό. Με τον ίδιο σχεδόν βαθμό σοβαρότητας και εκτίμησης αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια έτσι όπως τα ζήσαμε στις γειτονιές μας μέσα στην πόλη ή το χωριό. Η γειτονιά κρύβει μία ιερότητα στη σκέψη μας πέρα από τις εκκλησίες με τα μικρά ή τα μεγάλα καμπαναριά.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ