Πολλές φορές έχουν καταγραφεί σχόλια μειωτικά για τη Σούπερ Λίγκα. Ναι, δεν είναι όλα τέλεια και εδώ η αναφορά γίνεται για το αγωνιστικό σκέλος, την ποιότητα των αγώνων και τι ακριβώς δείχνουν οι πρωταγωνιστές του πρωταθλήματος. Αν κάποιος παρατηρήσει τι συμβαίνει στο Μουντιάλ ασφαλώς και θα διαπιστώσει πως δεν είναι όλοι οι παίκτες για πέταμα. Πάει να πει ότι ορισμένοι που μετέβησαν στο Κατάρ κατευθείαν από την εγχώρια Λίγκα, έχουν δυνατότητες και μπορούν να σταθούν. Απέναντι στις κατά καιρούς… καραβιές ξένων που έρχονται στα μέρη μας, υπάρχουν και οι αξιόλογοι επαγγελματίες με καλά στοιχεία στο παιχνίδι τους. Είναι οι Μοχαμαντί, Χατζησαφί και (ο δικός μας ύστερα από πολλά χρόνια παρουσίας στην Ελλάδα) Ανσαριφάρντ, που έδωσαν αρκετά στο Ιράν. Ο Κούντε του Ολυμπιακού φανέρωσε σπέσιαλ αρετές στο ματς με τη Σερβία. Οπως άλλωστε καλός ήταν και ο Ενκουλού. Ο δε Ζίβκοβιτς, βασικός στη Σερβία, ήταν πασπαρτού στο κέντρο και μοίρασε τελικές πάσες με ωραίο τρόπο. Μνεία αξίζει να γίνει για τον Χουάνγκ Ινμπέομ του Ολυμπιακού, αυτό το μηχανάκι στη μεσαία γραμμή της Νότιας Κορέας, τον παίκτη με το εξαιρετικό τουρνουά και την καθόλου υπερβολική διαπίστωση των περισσότερων πως είναι από τους καλύτερους χαφ του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτό το διαμάντι ανήκει στον Ολυμπιακό. Οπως και ο Σισέ. Οσον αφορά στον Μάρκο Λιβάγια, τον άλλοτε κυνηγό της ΑΕΚ, σαφώς στα Σπάτα θα μπορούσαν να πάρουν περισσότερα από τον κροάτη φορ που πήγε πίσω στην πατρίδα του και κάνει ηχηρή επανεκκίνηση με συμμετοχή στην κεντρική σκηνή.

Συμπέρασμα; Εχουμε παίκτες. Θέλουμε καλούς αγωνιστικούς χώρους. Και πάνω απ’ όλα, να τους κάνουμε περισσότερους όσους βγάζουν το ψωμί τους στα μέρη μας, γιατί τότε θα ανέβει παραπάνω το επίπεδο. Θέληση και ικανότητα να βρίσκεις – αυτά χρειάζονται.