Αν δεν χάσει την ευκαιρία ο Ιγκουαΐν στον τελικό της Βραζιλίας το 2014 δεν είναι Αργεντινή. Γιατί δεν υποφέρει. Κι ό,τι είναι Αργεντινή πρέπει να υποφέρει. Αν δε δεχθεί γκολ στις καθυστερήσεις από έναν παίκτη που μπήκε ως αλλαγή στον ίδιο τελικό, πάλι δεν είναι Αργεντινή. Γιατί ό,τι είναι Αργεντινή έχει μάθει να υποφέρει. Αν δεν χάσει στο πρώτο ματς των ομίλων με ανατροπή, από μια ομάδα που δεν… υπάρχει τον χάρτη, δεν είναι Αργεντινή. Γιατί η Αργεντινή πρέπει να υποφέρει. Αν δεν δει τα οφσάιντ για ένα εκατοστό στο ίδιο ματς να της στερούν το 2-0, πάλι δεν είναι Αργεντινή. Γιατί κι εκεί πρέπει να υποφέρει.

Αν δεν χάσει τεράστια ευκαιρία η Αυστραλία στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων σε ματς για πρόκριση στους 8, σε ένα ματς όπου η Αλμπισελέστε ήταν πολύ καλύτερη και θα μπορούσε να το καθαρίσει με πολλά γκολ, δεν είναι Αργεντινή. Γιατί στην Αργεντινή δεν έμαθαν απλά να υποφέρουν. Γεννήθηκαν για να υποφέρουν. Κι ας έχουν «γεννήσει» τους δύο μύθους, τον Ντιέγκο και τον Λιονέλ. Κι όμως. Σε ματς όπου ο Μέσι τα έχει κάνει όλα, εκείνοι πέφτουν και αγκαλιάζουν τον τερματοφύλακά τους που τους κράτησε όρθιους στο φινάλε. Εκείνοι θα κάνουν το μακρόσυρτο «ουφ» που θα ακουστεί από εξέδρα, πάγκο και γήπεδο στο τέλος.

Αργεντινή είναι η εξέδρα που χαζεύεις, οι παίκτες που έγιναν οι καλύτεροι όλων των εποχών, η φανέλα που τη μαθαίνεις από μικρό παιδί: από το ποδοσφαιράκι που παίζαμε στα… ηλεκτρονικά, μέχρι εκείνη που φοράει ο τουρίστας το καλοκαίρι στα νησιά. Αργεντινή είναι το κλάμα των οπαδών στη λύπη, αλλά κυρίως αυτό στη χαρά. Αργεντινή είναι το γκραφίτι του Μέσι πλάι σε εκείνο του Ντιέγκο στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες. Είναι να υποφέρεις. Γιατί αν δεν υποφέρεις, δεν είναι Αργεντινή.