Οδύνης ηδονή

Οταν τα θέματα ή τα προβλήματα είναι ή εξελίσσονται σε πολύ σοβαρά, καθοριστικά για τη ζωή ενός ανθρώπου, ενός λαού και μιας ολόκληρης χώρας το τελευταίο που θα έπρεπε να ενδιαφέρει είναι ο άνθρωπος που τα σχολιάζει και τα κρίνει, θέλει να ακούγεται ως πρωτότυπος και ρηξικέλευθος. Εχουμε όλοι μας παρατηρήσει σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις πέντε – έξι ανθρώπων ή σε τηλεοπτικά πάνελ με έναν αντίστοιχο αριθμό ομιλητών να αναρωτιόμαστε ποιο είναι τελικά το συζητούμενο θέμα καθώς, αν όχι όλοι τους, οι περισσότεροι τουλάχιστον μοιάζει να επικεντρώνονται στο πώς θα ξεχωρίσουν ανάμεσά τους με όσα λέει ο καθένας τους. Στην ουσία δηλαδή μια ζοφερή πραγματικότητα που θα ήθελε τον κάθε προσερχόμενο προκειμένου να συμβάλει, λεκτικά έστω, στην αντιμετώπιση ή την εξυγίανσή της, να μιλάει για λογαριασμό του βέβαια, αλλά χωρίς να προτάσσει ένα ίδιον συμφέρον, να μεταβάλλει δηλαδή την πραγματικότητα αυτή σε προϋπόθεση για προσωπική προβολή, διάκριση και κοινωνική καταξίωση.