Στη ζωή δεν υπάρχουν «κακές στιγμές». Πιο σωστά, στη ζωή οι «κακές στιγμές» είναι πάντα η συμπύκνωση ενός πλήθους παραγόντων. Και όταν οι «κακές στιγμές» πολλαπλασιάζονται, τότε εύλογα κανείς συμπεραίνει ότι έχουμε να κάνουμε με μια πραγματική τάση, ένα φαινόμενο με το οποίο αναμετριόμαστε. Και η αστυνομική αυθαιρεσία είναι ακριβώς ένα τέτοιο φαινόμενο. Το πώς θα αποφασιστεί και θα γίνει μια καταδίωξη, το εάν και πώς θα αποφασιστεί η χρήση βίας ή ακόμη χειρότερα όπλων από αστυνομικούς, μπορεί να κρίνονται στη στιγμή, αλλά δεν είναι ποτέ στιγμιαίες διαδικασίες. Συγκεφαλαιώνουν ιεραρχήσεις ως προς το τι είναι σημαντικότερο, η καταδίωξη ή οι κίνδυνοι που αυτή μπορεί να έχει, σταθμίσεις για την απαξία μιας παραβατικής συμπεριφοράς που έχουν να κάνουν με την ύπαρξη ή όχι στερεοτυπικών και ρατσιστικών αντανακλαστικών για τους παραβάτες (οι Ρομά στη χώρα μας είναι θύματα μιας τέτοιας στερεοτυπικής αντιμετώπισης σε όλες τις συναλλαγές τους με δημόσιες υπηρεσίες), σχεδιασμούς και πολιτικές για το πώς σχεδιάζεται η αντιεγκληματική πολιτική.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ