Το άλλο σωσίβιο

Πριν γίνω επαγγελματίας φιλόλογος, δηλαδή ουσιαστικά εργάτης που χειρίζεται και, αν μπορεί, διδάσκει τον λόγο – που, φυσικά, ο λόγος φαίνεται στον ορίζοντα ότι είναι ως γλώσσα, όποια γλώσσα, όποιο δηλαδή σύστημα φωνητικών, γραπτών ή εικαστικών ΣΗΜΕΙΩΝ -, ήμουν παιδιόθεν δέκτης και πομπός σημείων. Είμαι χρήστης της γλώσσας, όπως όλοι οι άνθρωποι από την κούνια μας, ακόμη κι εκείνοι που το έφερε η συνθήκη να μη βλέπουν και να μην ακούν και να μην έχουν δυνατότητα άλλη από το να βγάζουν κραυγές, δηλαδή να μην αρθρώνουν. Ολοι γνωρίζουμε, και συχνά καταφεύγουμε, στον χειρονομημένο λόγο. Μπορούμε να «διαβάσουμε» τα χείλη ή τα μάτια ή τη στάση του σώματος και να κατανοήσουμε θεμελιώδεις αντιδράσεις των ανθρώπων, συχνά σε χώρες που αγνοούμε τη γλώσσα της κοινής τους επικοινωνίας. Αντί να πω «κοίτα», δείχνω, αντί να πω «χαίρομαι», χοροπηδώ, βγάζω κραυγές.