ΝτεΛίλο, Αϊ-Βασίλης, Καραγκιόζης

Κάτι παραπάνω από έναν χρόνο μετά την πρώτη προβολή της, εντός διαγωνισμού στο προτελευταίο Φεστιβάλ των Καννών, «Η ιστορία της γυναίκας μου» (Α feleségem története / The story of my wife, Ουγγαρία / Γαλλία / Γερμανία / Ιταλία, 2021), η πιο παρεξηγημένη ταινία εκείνης της διοργάνωσης, βγαίνει μέσα στην υπερφορτωμένη τούτη εβδομάδα. Και είναι, ίσως, η πιο αγαπησιάρική της. Ενας παράξενος, αλλόκοτος έρωτας, ανάμεσα σε δύο παράξενους, αλλόκοτους ανθρώπους. Εκείνος είναι ένας θαλασσοδαρμένος, ικανός ναυτικός (o Ολλανδός Γκιλς Νάμπερ), εκείνη είναι μια μυστηριώδης, «αέρινη» φιγούρα (η Γαλλίδα Λεά Σεϊντού). Σ’ εκείνη πέφτει ο κλήρος να την κάνει δική του (όλα ξεκίνησαν από ένα στοίχημα), αν και εκείνη δεν δείχνει και τόσο αποφασισμένη να γίνει δική του, παρότι η έλξη ανάμεσα στα δύο πρόσωπα είναι εμφανής. Αυτή ακριβώς η έλξη εξάλλου, με όλα τα ιδιοσυγκρασιακά που συνεπάγονται, είναι που τελικά διατηρεί ζωντανή την ταινία της Ουγγαρέζας Ιλντιγκο Ενιέντι, σκηνοθέτριας που πριν από μερικά χρόνια μάς είχε προσφέρει μια επίσης ασυνήθιστη, αισθησιακή ταινία, την «Ψυχή και σώμα». Οχι ακριβώς αποστασιοποιημένα αλλά με ψυχραιμία και συνέπεια, η Ενιέντι χτίζει ένα μελαγχολικό αλλά συγχρόνως μεγαλόπρεπο ερωτικό χρονικό που εκτυλίσσεται αργά, σιωπηλά, μεθοδικά, έχοντας ως φόντο υποφωτισμένα καπηλειά, σκιερά σοκάκια, πολυτελή αλλά ψυχρά δωμάτια, λιμάνια και πάρκα διαφόρων πόλεων μιας παρακμιακής Ευρώπης των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα.