Αθήνα, δεκαετία του 1960. Πρέπει να πήγαινα στην Τρίτη Δημοτικού και ήμουν το πιο ευτυχισμένο κοριτσάκι της περιοχής μου διότι είχα επιλεγεί για το σκετς της 25ης Μαρτίου. Δεν θα έκανα πια το βουβό αγγελάκι όπως στα χριστουγεννιάτικα tableaux vivants των προηγούμενων χρόνων. Θα είχα ρόλο, λέμε, και τα βράδια ονειρευόμουν τι πλουμιστά ρούχα θα φορούσα και ποιο ρόλο θα υποδυόμουν. Καμιά Μαντώ Μαυρογένους ίσως, μια Μόσχω Τζαβέλλα επίσης ή, έστω, μία άδολη Ελληνοπούλα που θα ύψωνα το κοντοπίθαρο ανάστημά μου στον Τούρκο. Και ήρθε η μέρα της διανομής. Και μου έδωσαν… τον ρόλο του οπλαρχηγού, «βοηθούσαν» και τα κοντοκουρεμένα μαλλιά μου. Να πεθάνω ήμουν όταν μου φόρεσαν τη φουστανέλα και μου κότσαραν ένα ψεύτικο μουστάκι. Αλλά υπέρ πάντων η τέχνη. Εκανα την ανάγκη φιλοτιμία και φρόντισα να μακρύνω τα μαλλιά μου. Ετσι, έπειτα από δύο χρόνια πήρα τον κορυφαίο ρόλο της τελευταίας Σουλιώτισσας που τρελάθηκε. Πάντως δεν θυμάμαι κανένα γονιό να διαμαρτυρήθηκε επειδή ένα κοριτσάκι παρίστανε τον μυστακοφόρο φουστανελά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή