Ποιος θυμάται την ταινία του τίτλου; Είναι σοβιετική παραγωγή του 1972, σε σκηνοθεσία Εμίλ Λοτεάνου, και στην Ελλάδα πρέπει να προβλήθηκε λίγα χρόνια αργότερα – τότε που μπορούσα πια κι εγώ να μπαίνω άνετα στα ακατάλληλα. Για να πω την αλήθεια, λίγα θυμάμαι από την ταινία που την είχα δει τουλάχιστον δυο τρεις φορές. Διατηρώ όμως πολύ έντονα την ανάμνηση από το αισθητικό και συγκινησιακό της αποτύπωμα – τέρμα μελόδραμα γαρ. Ε, ναι, μας άρεσε πολύ, ειδικά σε εμάς τα κορίτσια. Μικρές και ανόητες, ονειρευόμασταν να ζήσουμε έναν τέτοιο φολκλόρ έρωτα, με βιολιά, ξυπολησιά, φούστες κλαρωτές, γαρίφαλο στο αφτί και πονηριά στο μάτι. Ηταν άλλωστε και η εποχή που έκανε θραύση το gipsy look που είχε πρωτολανσάρει ο Ιβ Σεν Λοράν. Εντονα χρώματα, φραμπαλάδες παντού και βραχιόλια, πολλά βραχιόλια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή