Η κοινοτοπία ως οδός διαφυγής

Η γνωστή αοιδός που ξεσήκωσε πάλι θύελλα λογομαχιών στο Twitter, καθώς έδωσε αφορμή για να λυθούν πολλά ζωνάρια και να βγουν ξίφη από τα θηκάρια (ξέρετε, από εκείνες τις λογομαχίες που αφήνουν αιματοβαμμένα μονάχα τα πληκτρολόγια και λησμονούνται πριν ξημερώσει το αυριανό πρωινό), ανακάλεσε στη μνήμη μου μια παλιά δημόσια λογομαχία ανάμεσα σε δύο πολιτικούς, δεν θα σας πω ποιους, διότι δεν θέλω να ξεστρατίσει η ουσία της ανάμνησης στην ολισθηρή στενωπό του κομματικού κουτσομπολιού· άλλωστε, αναφερόμαστε σε ιδιοσυγκρασίες και νοοτροπίες που συναπαντάς σε κάθε κομματικό σχηματισμό. Ο ένας πολιτικός ήταν αυτό που λέμε ευερέθιστος, άναβε με την πρώτη φιτιλιά και ανέβαζε τη φωνή του σε υστερικά ύψη ντεσιμπέλ, κάτι που τον καθιστούσε αυτομάτως αντιπαθή, έχανε το δίκιο του – για την ακρίβεια, από ένα σημείο κι έπειτα, δεν σε απασχολούσε καν εάν έχει δίκιο ή όχι, ήθελες μονάχα να το βουλώσει, ει δυνατόν για πάντα. Ο άλλος; Α, ο άλλος ήταν χάρμα οφθαλμών και ακοής, άρτι αποφοιτήσας θα στοιχημάτιζες από ανωτάτου επιπέδου ινστιτούτο ελέγχου θυμού, με το γλυκό του χαμόγελο και τον ακόμη γλυκύτερό του λόγο, από το περιεχόμενο του οποίου δεν συγκρατούσες τίποτε, επειδή – σωστά μάντεψες – δεν υπήρχε τίποτε να συγκρατήσεις.