Τι δεν ρώτησε ο Μητσοτάκης

Δυο πράγματα θαύμασα παρακολουθώντας προχθές, στη Βουλή, τη συζήτηση για τις υποκλοπές. Τη σοφία, την υπομονή και το χιούμορ του προέδρου της Βουλής, Κώστα Τασούλα, ο οποίος ως εκ της θέσεώς του οφείλει να επιβάλλεται στους ξαναμμένους συνδικαλιστές αμφιθεάτρων που κάθονται στης Βουλής τα έδρανα και να κρατά τη διαδικασία, επειδή ο διάλογος είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Γίνεται διάλογος; Προσχηματικά. Και εδώ είναι το δεύτερο πράγμα που θαυμάζω: τη χρησιμοποίηση φτηνών τεχνασμάτων αμφιθεάτρου από τον Αλέξη Τσίπρα, όπως το ακροτελεύτιο της ομιλίας του (της «δευτερομιλίας», μετά την «πρωτομιλία» και πριν από την «τριτομιλία», σύμφωνα με τη φοιτητική αργκό), όταν παριστάνει ότι σταματά την ομιλία του για να έρθει στο βήμα ο Πρωθυπουργός να απαντήσει. Πολύ ωραία έμπνευση, προκειμένου να μπορούν να γράψουν κάτι ιταμά απαξιωτικό για τον Κυριάκο Μητσοτάκη τα κομματικά έντυπα και σία, όπως ότι «έφυγε σαν κλέφτης».