«Ξαφνικά το παιδί φωνάζει “μαμά, καίγομαι”. Καίγεται το δέρμα του και έχω βάλει τα νύχια μου στο σώμα του. Φωνάζω συνέχεια “μην κοιτάς τίποτα, μόνο τρέξε”… Οπως τρέχουμε, λιώνουν τα πόδια του κι εγώ δεν μπορώ να του πω τίποτα. Φωνάζει “μαμά, βοήθα με, μαμά, σώσε με”. Δεν το πήρα αγκαλιά γιατί θα ήμασταν οι πρώτοι που θα έβρισκαν αγκαλιά. Ημασταν μόνοι μας και καιγόμασταν. Η μόνη φωνή και τα ουρλιαχτά ήταν του παιδιού μου. Μια φωνή που την έχω μέσα μου, ακόμα και τώρα φοβάμαι να τον πάρω αγκαλιά…».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή