Ο Παντελής Βούλγαρης, που το σύνολο του έργου του προβάλλεται στην Ταινιοθήκη, είναι μια μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού κινηματογράφου. Κατά τη γνώμη μου, είναι ο πιο σύνθετος έλληνας κινηματογραφιστής – κι ας έχει κάνει σχετικά αφηγηματικά απλές ταινίες. Το βασικό του προσόν είναι ένα: ενώ ο κόσμος του ήταν ο κόσμος μιας συντηρητικής Αριστεράς, δεν είναι εμμονικός ούτε μονοδιάστατος. Σ’ αυτό τον βοήθησε η επιμονή του να σκηνοθετεί κάθε φορά άλλη ταινία, να μην επιστρέφει σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν προετοιμασμένο από την πείρα και τους σοβαρούς επαγγελματίες που τον περιστοίχιζαν.

Προσωπικώς, εκτιμώ, μαζί με τις πρώτες μικρού μήκους του («Ο κλέφτης» και «Τζίμης ο τίγρης») που έδειξαν ποιος θα γινόταν, ιδιαίτερα τις «μικροαστικές ταινίες» του (από «Το προξενιό της Αννας» ως τις «Ησυχες μέρες του Αυγούστου»). Πιστεύω επίσης ότι είναι εξαιρετικός στην εικονογράφηση ιστορικών τοιχογραφιών (προσωπικώς, λατρεύω και τον «Ελευθέριο Βενιζέλο» και το «Ακροπόλ», ιστορικές ταινίες που στην εποχή τους δεν τράβηξαν το μεγάλο κοινό), ενώ είναι αριστουργήματα οι χαμηλόφωνες ταινίες του, εκείνες που περιγράφουν ηττημένους ανθρώπους σε πνιγηρά περιβάλλοντα (κορυφαία η ταινία «Ολα είναι δρόμος» – όλοι ξέρουμε τη φράση «Ηλία, ρίχ’ τοοοο» απ’ αυτή).

Ο Παντελής Βούλγαρης είναι τυχερός που μπορεί να ζει και να χαίρεται τον θρίαμβο της ζωής του.