Παιχνίδι

Στην Ελλάδα η σημαντικότερη πολιτικά ύποπτη του Qatargate χρησιμοποιήθηκε σχεδόν ακαριαία από κάθε κομματική έδρα για να χτυπηθούν οι αντίπαλες. Το κόμμα της τη χαρακτήρισε «δούρειο ίππο της ΝΔ», σπεύδοντας να θυμίσει όλες εκείνες τις περιπτώσεις που η Καϊλή ενήργησε εκτός πράσινης γραμμής, με γαλάζια σχεδόν νοοτροπία. Το κυβερνών επικαλέστηκε την πασοκική της ταυτότητα για να ταυτίσει τη σημερινή Χαριλάου Τρικούπη με τον παλιό, κακό εαυτό του Κινήματος, ενώ αρνήθηκε πάνω από τρεις φορές οποιοδήποτε πολιτικό φλερτ μαζί της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάλι, φωνάζει την εγγύτητα των απόψεών της με αυτές των νεοδημοκρατών προκειμένου να δημιουργήσει τις εντυπώσεις που στηρίζουν τη διαπίστωση του προέδρου του περί ελληνικών εξαγωγών διαφθοράς στην Ευρώπη. Το blame-game, στο οποίο επιδόθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη το εγχώριο κομματικό σύστημα, εξηγείται εύκολα από το πόσο συνηθισμένο είναι σε μια κανονικότητα γεμάτη τοξικότητα. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να το κατατάξει κανείς στην κατηγορία των ελληνικών παραδόξων. Γιατί πρόκειται για ένα παιχνίδι το οποίο αρχίζουν πλέον να παίζουν κι οι ευρωπαϊκές πολιτικές οικογένειες στις Βρυξέλλες.