«Αποφάσισα να βουτάω με μεγαλύτερη ανασφάλεια στα πρότζεκτ»

«Η αγάπη μου για το ανθρώπινο σώμα»: αυτή ήταν η απάντηση που έδωσε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου στο ερώτημα των «ΝΕΩΝ» ποιο είναι το κομμάτι εκείνο «μέσα» του που δεν μετακινήθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Οσο για τη δεύτερη ερώτηση κατά τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου για τη νέα παράσταση «ΙΝΚ», ποιες μεταβολές συμβαίνουν από τη στιγμή της σύλληψης ενός έργου μέχρι να φτάσει στην σκηνή, απάντησε: «Δεν έχουμε χρόνο να σας δώσω μια πλήρη απάντηση. Μπορώ όμως να σας πω το εξής: τα τελευταία χρόνια εργάζομαι με έναν τρόπο που οι αρχικές ιδέες είναι μόνο το έναυσμα, το προσάναμμα για να πάρουν φωτιά οι συνεργάτες μου και τα υλικά, η διαδικασία της πρόβας. Να δημιουργήσουμε πράγματα τα οποία στην πορεία μιλάνε από μόνα τους και “ζητάνε” να δημιουργηθούν. Δεν συνδέεται με τη θέληση, αλλά με την εγρήγορση που πρέπει να έχει κανείς και με τη δυνατότητα να φτιάξει μια καλή παρέα και να βάλει φωτιά. Υπάρχει και ένας αντίθετος τρόπος δημιουργίας που είναι μια απόλυτη κατασκευή εκ των προτέρων, όλων των δεδομένων που θα οδηγήσουν στην ολοκλήρωση της πράξης. Το έμψυχο υλικό θα πάρει αυτά τα δεδομένα και θα δημιουργήσει τις μεταλλάξεις. Αλλά ο κανόνας έχει δοθεί από την αρχή. Ετσι γεννήθηκε το “Μέσα”. Ηταν ένα δυνατό κόνσεπτ το οποίο έπρεπε να αναπτυχθεί σε βάθος χρόνου από τους συνεργάτες και δημιουργήθηκαν ατελείωτες παραλλαγές. Από αυτές το 1/10 έγινε το 6ωρο “Μέσα”. Ετσι έκανα και τη “Μήδεια”, έτσι έκανα και την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Ηταν όλα στα χαρτιά υπολογισμένα από πριν. Ανακάλυψα, όταν ήμουν 40 ετών πια και είχα μόλις ολοκληρώσει την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, ότι αυτό δεν θα με ελευθερώσει ποτέ από τον εαυτό μου. Και αποφάσισα να βουτάω με μεγαλύτερη ανασφάλεια στα πρότζεκτ, χωρίς να ξέρω πού θα φτάσουν. Να περνάω λίγο χειρότερα στη δημιουργική φάση αλλά να είμαι λίγο πιο περήφανος στο εκ των υστέρων».