Πιθανότατα δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου τόσο πολύ κόσμο να κλαίει στο τέλος ενός παιχνιδιού και λόγω δουλειάς ήμουν παρών σε πολλά παιχνίδια τα οποία ολοκληρώθηκαν σε συνθήκες θλίψης. Το επιβλητικό γήπεδο Αλ Μπαΐτ στο Αλ Κορ του Κατάρ νομίζεις ότι βρίσκεται πραγματικά στο κέντρο της ερήμου – μιας ερήμου όμως περισσότερο παραμυθένιας. Μοιάζει από μακριά σαν να είναι μια γιγάντια σκηνή βεδουίνων: είναι ένα αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα στη μέση του πουθενά και συγχρόνως ένα μοναδικό σκηνικό για ένα σπάνιο παραμύθι. Οταν έφτασα σε αυτό, νωρίς σχετικά, μου φάνηκε ιδανικός τόπος για να γίνει πράξη το όνειρο των Μαροκινών να παίξουν σε ένα τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν ήταν απλά εντός έδρας. Νόμιζες ότι βρίσκονται σε μια έδρα αποκλειστικά δική τους – οι Γάλλοι ήταν φιλοξενούμενοι κάπου που δεν έμοιαζαν να ανήκουν. Αλλά οι Γάλλοι είναι οι Γάλλοι. Και στο Μουντιάλ ισχύει κι αυτήν τη φορά το «οι Γάλλοι και όλοι οι άλλοι» που ήταν ο τίτλος του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2018 και εξακολουθεί να είναι επίκαιρος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή