Συσπείρωση και ρήγματα

Θεωρητικά η απόσταση του ενός μήνα από τότε που ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατύπωνε την άποψη ότι «ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει πολλά, μπορεί και όχι» για τις σχέσεις της κυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και την πιθανότητα μετεκλογικής συνεργασίας τους δεν είναι μεγάλη. Στην πραγματικότητα ο πολιτικός χρόνος είναι τόσο πυκνός, με ορατό πια σε κάθε περίπτωση τον εκλογικό ορίζοντα, που αρκούν λίγες εβδομάδες προκειμένου τα κομματικά επιτελεία να αναθεωρήσουν τη στρατηγική τους, προσαρμόζοντας την επικοινωνιακή αντιμετώπιση των πολιτικών αντιπάλων στη «βαριά» επικαιρότητα – και στις εκτιμήσεις τους για τυχόν εκλογικά κέρδη που θα μπορούσαν να έχουν. Το πιστοποιεί η εμπέδωση της διάρρηξης των σχέσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ σε επίπεδο ηγεσίας. Το πρώτο ρήγμα προκλήθηκε με την υπόθεση των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, όταν ο Νίκος Ανδρουλάκης, όπως αναμενόταν, υιοθέτησε επιθετική στάση απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, με την κυβέρνηση να μην επιθυμεί πάντως γκρέμισμα κάθε γέφυρας με τη Χαριλάου Τρικούπη, αλλά κρατά στο κάδρο των σφοδρών επιθέσεων μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο χτύπημα ήρθε με το Qatargate, όταν ο Ανδρουλάκης αφενός «χρέωσε» στη ΝΔ (ως δούρειο ίππο) την έκπτωτη πια αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου και μέχρι πρότινος «πράσινο» στέλεχος Εύα Καϊλή, αφετέρου έδωσε σήμα ώστε η ΝΔ να βρεθεί στην αντιπολίτευση. «Παρότι μέλος των Ευρωσοσιαλιστών, η Καϊλή ήταν κοντά στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα», δηλαδή την ευρωπαϊκή οικογένεια της ΝΔ, λέει και ο Αλέξης Τσίπρας, ενόσω στον ΣΥΡΙΖΑ, διαβάζοντας τις τελευταίες κρυφές και φανερές μετρήσεις, συμπεραίνουν ότι το σύνθημα «δικαιοσύνη παντού» δίνει «προοπτική προοδευτικής κυβέρνησης από την πρώτη κάλπη».