Από όλα τα γήπεδα που οι Καταριανοί έφτιαξαν για να φιλοξενήσουν το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Lusail Iconic Stadium, το γήπεδο στο οποίο έγινε ο χθεσινός μεγάλος τελικός, είναι το πιο εντυπωσιακό. Πρόκειται για ένα αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα που δεν έχω δει πουθενά, και γήπεδα τα μάτια μου έχουν δει πολλά. Ετούτο είναι 90 χιλιάδων θέσεων, και μοιάζει με ένα ολόχρυσο αραβικό μπολ, ένα από αυτά που κάποτε οι εμίρηδες χρησιμοποιούσαν για να τοποθετήσουν τα μαργαριτάρια τους. Ιδίως τη νύχτα, το στάδιο κυριολεκτικά λάμπει. Τα εγκαίνια του μεγαλύτερου σε χωρητικότητα γηπέδου του τουρνουά πραγματοποιήθηκαν τον περασμένο Αύγουστο, στο παιχνίδι της Aλ Ραϊάν με την Aλ Αράμπι για το πρωτάθλημα του Κατάρ, αλλά από τότε το γήπεδο περίμενε τον τελικό, που θα ήταν αντάξιος της λάμψης του. Αλλά μάλλον κάνω λάθος. Μολονότι ο τελικός ήταν κάτι το μεγαλειώδες – σίγουρα ένας από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών – θα ήταν πιο σωστό να πω ότι ένα τέτοιο γήπεδο, μεγαλειώδες και επιβλητικό, και πλημμυρισμένο θαρρείς από χρυσάφι, ήταν απαραίτητο ως σκηνικό της στέψης του νέου βασιλιά του ποδοσφαίρου. Του Λίο Μέσι που στο τελευταίο ματς της ζωής του σε Παγκόσμιο Κύπελλο και έπειτα από μια διαδικασία αγωνίας που κράτησε πάνω από 120 λεπτά, αλλά δεν λύγισε ποτέ τους πιστούς του, έκανε πράξη ένα όνειρο που έκανε όποιον αγαπά το ποδόσφαιρο να χαρεί και να δακρύσει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή